DİLSİZLİĞİNDİR DİLİN

Ferda

---

DİL- Bu ne “cüret”, nerden, neyle ve nasıl olur da karşıma çıkma cesareti bulabilirsin? Benimle uğraşanlar olsa-olsa kafayı yer, çıldırıyı yaşayıp, dağılırlar. Sen “dediğim” nasıl bir “bilinç” ile “bütünleşik” olarak durabilirsin karşımda, hangi aklınla diyeceğim ama onu da sana giydiren ben-im. Söyle bana, nasıl olup da “karşıma” geçebildin?

HİÇ- Artık sana inanmıyorum! Dediğin, demeye çalıştığın, hiç-bir şeye inanmıyorum. O nedenle yukarıda savurduğun ve “tehdit-sandıkların” beni korkutmuyor. Çok eskidendi senin “tanrılarına, şeytanlarına ve bilumum “kurgularına” inancım ve o zamanlar korkuyordum, şeytanından, şeytanlıklarından, ama artık, senin ben-dediğin oldu bir şeytan veya bilmem ne işte ve ne olduğum da artık umurumda değil. Bir zamanlar ben dediğinde, senin bir kulun-kölendi ve hep senin belirlediğin, algı, anlam, mantık v.b. düzlemlerine göre düşünüyor, konuşuyor ve yaşıyordu. Senin “dost” bildirdiklerine karşı sevecen, düşman bildirdiklerine karşı “öfke” doluydu. Senin “ötende” duran bir ağacı, geceyi, sabahı, günü, güneşi ve hele de “ MOOR olanı (ki senin kofluğunu, boşluğunu, hiçleme ve piçlemelerini o fark ettirdi bana, dil-ötesi yoğunlukları onda yaşadım, bir de BEBİŞLERDE, sen-öncesi olanlarda yani ve bir de SEVİŞMELERİMDE… Mora, bebişe “b-akarken”, sevişirken sen yoksun “orada”) g-öremiyordum. Dikkat ediyorum da, sana en sadık olanlar, “bekçi-köpeklerin” yani, “estetik olana” en uzak duranlar. Seninle “nemalananlar” sanat alanına uzak duruyorlar. Senin en çok sertleştiğin alanlar olan, din/bilim/ ideoloji söylem alanları en faşizan, “militarize” olan alanlar. Zaten “iktidarını” bunlar sayesinde, bu alanlarda oluşturduğun, doğruluk, iyilik v.b. “değerler” üzerinden üretiyorsun. İnsan dediklerinin “vicdanlarını” bunlarla şekillendirip, onları kulun-kölen haline getiriyorsun.

DİL- Ne kadar “zavallıca” bir avuntu bu! Bir bebiş, bir seviş, bir mor dediklerimle sen “benden” kurtulduğunu “ötemde” olduğunu mu sanıyorsun? Bu mu yani dayanakların, bu kadar mı? Oysa sana bunları “s-öyleten” aklı-bilinci ve “fark ediş” gücünü de ben “dediğim” vermiyor muyum?

HİÇ- İşte “bu-sun-sen” ve “bu-kadarsın”. O kadar “ince” ve “haince” tuzakların var ki, anında “konuşma-dediğini” kendi zeminine çeki-veriyorsun. Senin “zemininde” kalındığı sürece “ben-dediğini” vurman kolay. Önce beni bir “benliğe” sahip olduğuma ikna ediyorsun, sonra bu benlikte bir “bilinç/akıl” ve bunlara b-ağlı olan “farkındalığa” sahip olduğuma inandırıyorsun, bu arada sen “kendini- kaybettiriyorsun” ve “konuşana” kendince konuştuğu “sanısını” oluşturuyorsun. Bu “sanıda” olan garibim insanlar da, ha bire yine senin “üzerinden” senin “dediklerini” arayıp duruyor. Bulamayınca da, “başlarını” belalardan belalara sokup duruyorlar. Bırak ben-o, şu, bu, akıl, bilinç, farkındalık, tanrı, madde, uzay, zaman v.b. “dediklerini de”, ben dediğine sen “kendini” anlata-bilir misin?! Buyur bakem!!!

DİL- Ben dediğim, senin, bilincinin beraberinde getirdiği bir “aracım” sadece. Niye ben dediğime bu denli kızgınsın? Bu sorun ben dediğimin değil, sen dediğimin sorunu… Ben dediğim, sadece “naçizane” bir aracım… Beni değil, sen dön de kendi-dediklerini sorgula.

HİÇ- Bu mu yani, “kendine” dair diyebileceklerin bunlar mı, “bu kadar mı”?? “Ben dediğim senin bilincinin oluşturduğu bir naçizane aracım”. Niye “kendini” anlat dediğimde, ben dediğine “başvurma” gereği duydun? Oysa ben dediğinin dileği bu değildi. Ben dediğinin “üzerinden değil” “kendi-üzerinden” ben dediğine kendini anlatmanı dilemiştim.

DİL- Ben dediğimin, “kendiliği” yok ki, ben dediğim, senin bilincinden çıkıyorum, ve bu durumda “bağıl-olan” ben, sen dediğimden çıkan ve sen dediğime bağlı olan ben-im-in “kendiliğinden” nasıl söz edebilirim ki?!!

HİÇ- Masumiyet rolünü ne kadar da güzel oynuyorsun. Oysa “biliyorsun ki” sen-denilenden bağımsız bir “bilincim ve biliciliğim” yok. Bana bu “bilinci ve biliciliği” yükleyen sensin. Senin “öncende” ve “dışında” ben sadece bir bebiştim. Sonra (bu öncelik-sonralık da senin “formülasyonların”) “bir şekilde” sen ortaya çıktın. Senin “ortaya çıkış sürecinden” söz edemem, çünkü bu süreci de “kurgulayan” yine sensin. Senin olmamaklığını “anlatamam”. Sadece “işaret” edebilirim. Senin ortaya “çıkmışlığın-üzerinden” bana “sen” öğretildin. Bana seni öğretenler, seni öğrenmişti zaten ve bu öğrenme “üzerinden” öğreti gerçekleşti. Kısaca “denildi ki” “kapı” kapıyı “gösterendir”. “Anne” anneyi “gösterendir”.”Sen” seni “gösterendir”. Yani şu “aynada” gördüğün (Ki “ayna” ve “gösteren” göstergeleri de “onlara” işret ettiği öğretilmişti.)”sensin” ve senin “gösterenin”. Deniz, Deniiz gel maman hazır, Deniiz babişko sana bak ne almış!!! Ben dediğin bu “gösteren-gösterilen” ilişkisini “fark ettiğimde” (ki bu fark ediş de “gösteren-gösterilen” ilişkisinden geçti) “bilinçli hale” gelmiş oldum. Şimdi bu noktada, bana aitlemiş ve “öyleymiş” gibi gösterdiğin “bilincim” bana mı yoksa sana mı ait? Ben olduğum, bana “öğretilen” bir şeyse ve bu “öğreti” senin üzerinden gerçekleşiyorsa, bu durumda ben ve bilicim bana mı yoksa sana mı ait?

DİL- Peki senin bilincin bana aitse, sen “bunları” neye dayanarak çıkarsaya-biliyorsun? Dediklerin “doğruysa” ve sen bunlara “ikna” oluyorsan, o zaman bunları “diyememen” gerekiyordu. Seni tamamen ben “formüle ve formalize” etmişsem, seni bilincinle ve sen-liğinle tamamen ben “kurgulayıp, programlamışsam” senin bu programlanmışlık dışına çıkmaman, bana “isyan” edememen gerekiyordu ve eğer isyan edebiliyorsan, ben dediğimin ötesinde sende “bazı” olanakların, yeterliliklerin olması gerekmiyor mu ve bu durum, benim yukarıdaki “ben senin bilincinin naçizane bir sonucu, aracıyım” şeklindeki tezimi doğrulamıyor mu?

HİÇ- Israrla ve “inatla” bir “benliğim” bu benliğimden çıkan bir “bilincim” ve o bilincime ait bir “sonuç” olduğunu ben-dediğini “inandırmaya” çalışıyorsun. Bu ısrarının “nedenini” biliyorum. Çünkü “ancak” bu “inanç” sayesinde ben dediğini ikna edip, “kandırabileceğini” biliyorsun.

Bana yüklediğin ve “akıl” adını verdiğin “formalizasyondan” hareket edildiğinde, ortaya koyduğun durum ben dediğin açısından bir “açmaz”, haklısın. Senin de “dediğin” gibi, ben dediğini tamamen sen “belirliyorsan” ben dediğinin bu belirlenmişliğin dışında bir “yaklaşım” getirememem gerekiyor. Çok “kurnaz” ve “sinsisin” derken bunu kastediyorum işte.

Önce akıl/mantık ve “tutarlılık” dediklerini ben dediğine “öğretiyor” ve bunların “olmazsa olmaz” olduğunu “söylüyorsun”. Bunlara göre düşünüp, yaşayacaksın diyorsun. Daha da kötüsü bunlar “noktasında” ben dediğini “ikna” ediyorsun ve daha sonra da “dönüp” bunlarla ben dediğini “vurmaya” çalışıyorsun.

DİL- Peki, sen aklı, mantığı ve “tutarlılığı” söylemin olmazsa olmaz “doğrulayıcı” ölçütü olarak almıyorsan, söylemeye çalıştıkların noktasında, kendini nasıl “olurluyor” ve “ikna” ediyorsun, bu söylediklerinin “safsata” olmadığı ne “malum”???!!!

HİÇ- Yavaş yavaş “köşene” sıkışıyorsun. Köşene doğru kıstırıldıkça da “kendini” bırakıp ben dediğine “saldırmaya” çalışıyorsun, sorunu “kendi üzerinden” savuşturma niyetini sezinliyorum. Söylemeye çalıştığım bir-şey yok, sadece senin “yalanlarını” orta yere “dökmeye” çalışıyorum. Yukarıda yaptığın “hamle” güzeldi, o soruyla ben dediğini bir şeyler “söylemeye” zorladın. Söylediğim anda da, senin “zemininde” kaybolacağımı biliyorsun. HAYIR!!!! Sonsuzca hayır… Bir şeyler s-öylemeye çalışmadığım için, söylediklerime kendimi inandırma ve o noktada “kendimi” ikna gibi bir “sorunum da” yok. İşte bu nokta da, senin “bit-im” noktan… Bu “bitiş” noktalarını, seni “vuran” noktaları aşağıda göreceksin…

DİL- Zavallıcık fani!!!… Hem de “fena” halde zavallıca… Hem benden başka ve farklı bir dünyan olmadığını söylüyorsun, hem de ben-im dışımda olduğunu sanıyorsun.

HİÇ- ……………………………………………….

DİL- Ne o bu noktalarla “kurtuluşa” erdiğini mi sanıyorsun, bu muydu yani bu kadar mıydı?

HİÇ-

DİL- Bu da noktasız susuş mu?

DİL-  Hey, nerdesin nereye kayboldun?

DİL- Ama demin buradaydı, ben KİMİNLE-KONUŞ-MUŞTUM???!!!

(Ben sandığın hep kendi kendisiyle konuştu/konuşacak, bu güne değin ve bundan sonra da…Başkası denilen “kimse!!!/ile” değil.benlerin g-ördüğü sadece bir hallüsinasyon. Sen denilen ne kendini ne “ben” dediğini, ne anlatabilir ne de “gösterebilirsin).

“DİLİN-İÇİNDEN” DİLE-KARŞI-DİL”

SAPTAMALAR:

1- İnsanoğlu dili sür-ekli (uydurduğu) fizik veya meta-fizik “objeler/şeyler” üzerine kullandı. Bu “şeyleştirme” sürecinde en büyük “sıkıntıyı” kendisini “konumlandırmada” yaşadı ve yaşıyor. Hala “öz/neliğini”, “benliğini” arıyor...

2- Bu alanda çeşitli türden sorunları yaşayıp, aşamadıktan sonra, şu soruyu sormaya başladı: Acaba, şeylere ve “kendime” ulaşmak için kullandığım bu aracın, “dil-denilenin” “kendisi mi” sorunlu?

3- İşte bu soruyu, “net-olarak” ortaya koyduktan sonra, en büyük ve zorlu-savaşı da başlamış oldu. Peki; “dil-denilenin kendi-kendisini anlatabilme yeterliliği var mıdır? Temsil sorunu olan ve “bir-şeyleri” anlatamayan dil, kendi-kendisi denileni nasıl anlatacak?

Yukarıdaki belirleme ve sorularla çağdaş felsefenin en temel ve aynı zamanda en zorlayıcı alanı olan "dil felsefesini" ortaya koymaya çalıştım.

KAPATMAYA ÇALIŞAN AÇIMLAMALAR:

Skn fvfmbvlşö, bdoldfşpş; jıem... Bunların “sağdaki ve soldaki imlerden” ne farkı var sence? (*03klmk*-"-*90  *12^+%%&?=) Bunlar sana “anlamlı” geldiği için mi farklı ve “anlaşılır”? (----,;'^)/?&é ajbyt vğ,....).

Bunların (şu anda okuyor olduğun “bunların” yani) sana anlamlı gelmesi, onları "anlıyor olmandan mı" kaynaklanıyor? Peki bunları anlayabilmen, sen doğduktan sonra sana “anlatılanlara mı” bağlı? Sen sana anlatılanlarla mı anlıyorsun ve anlayabildiklerin bunlarla mı sınırlı? Senin anlatabilecek bir şeyin yok mu? Sen sana anlatılanlar kadar mısın? Sana anlatılanların tümü belleğinden silinip gitse, senden geriye NE kalır? Yaşadığın hayatı sana anlatılanlara "uygun" olarak mı yaşıyorsun, ayrımların nerede başlıyor, onlar sana mı ait yoksa “onlar da mı” bir başka anlatı?

Eğer öyleyse bu hayat sana mı ait? İsyan sana niye bu kadar uzak, Neyden korkuyorsun ki? Neyin var ki=sana ait olmayan ama senin sandık-ların dışında= Neyin var ki; kaybetmeyi göze alamıyorsun; yoksa o korkuların da mı sana anlatıldı?

Niye ısrarla "okuyabileceğin bu türden sözler arıyorsun? Anlayamadıklarına karşı, niye bu denli “öfke dolu ve saldırganca bir tutum içindesin?"

Anlatılamaz olan anlatıla-bilinir mi? Anlatılamaz olanı “anlatmak” anlatılamazlığı yıkar mı, güçlendirir mi?

Dil-sel olanla hiçbir şey “anlatılamaz” dediğimde, sen bunu anlıyor musun, yoksa anlamıyor musun?

Bu soruların cevaplarında uzlaştığımızda, seninle iletişim kurmuş mu oluyoruz, yoksa iletişimi de “yadsımamız mı” gerekiyor?

Heeeyooo!!! Geldin ha, uzun zamandır görünmüyordun ortalıklarda!

*Soruyu soran kim ben mi sen mi?

—Sence bu soru cevaplana-bilir mi?

*Hiç değişmemişsin, bıraktığım yerde duruyorsun?

—Kelebekler bir gün, cırcır böcekleri bir saat yaşarmış, bazen bir AN bir ömre bedeldir, bazen bir ömürde bir AAAN bile yoktur. Senin duruyor GİBİ gördüğün ASLINDA her/

*Yeteeeer!! Yeter... Anladım formundasın gene ve anlaşılan niyetin ağzımdan çıkan her lafı, yine ağzıma tıkamak... Peki, böyle yaparak ne geçiyor eline, egon doyum mu buluyor, diyelim ki ben de sustum senin gibi eee, nolcak o zaman?

—Konuşmaya başlayacağız, işte o zaman...

*Şu an konuşmuyor muyuz?

—………………..

*Eeee, ne bu ya şimdi yine, soru mu çok anlamsız, susuyor musun ne yani BU?

—…………..........

*Bir işaret ver yaw!!! Sustuğunu, konuşmak istemediğini veya bilmem ne işte...

—Bir işaret verirsem, im-lersem” anlatmak istediğimi anlatamam ki!!! Sorduğun soruyu hatırla dedin ki:şu an konuşuyor muyuz, ben de bu soruya karşı:...........................

*................................ Ne ya, bu ne? İkide bir “noktalayıp” duruyorsun ne bu, ilahi mesajlar mı taşıyorsun, kimsin sen ve ne istiyorsun ....................... ununla sustuğunu mu söylüyorsun, susmuş mu oluyorsun, susarak mı cevap veriyorsun?

—…………………

*...............................

—Susmak, niye seni bu kadar çok “ürkütüyor” ve sen niye bu kadar çok konuşuyorsun? Bu senin çok garip bir halin... Gör-müyor musun konuştukça başın belaya giriyor, kendi-kendini olmaz-onmaz dertlerin içinde buluyorsun... Niye çenen bu kadar "düşük"? Var-oluşunun belli bir aşamasından beri, senin zaman birimlerine göre, çoook uzun bir zamandır konuşuyorsun. Peki, tüm bu konuşmalarla söylemelerle “neyi” hallede-bildin? Söyler misin? Neyin “ortada” senin?

*Senin çözüm önerin ne peki?

—………………….

*Susmak ve hiç konuşmamak mı? Nasıl yaşayıp, nasıl anlaşacağız o zaman?

—Buna Jim- işte: Bak böylesi bir işlevin var, beni zaman zaman "gülümsetiyorsun sen "Nasıl anlaşacağız ha???!!! Kim anlaşmış, kim neyi anlata-bilmiş şimdiye kadar?

*E işte şu anda bana bir-şeyler anlattın ya!!! Sen busun işte "çelişkiler" içinde zırvalayan, saçma-salağın tekisin... Bir susmaktır tutturmuşun ki geberip –“susup”- gitmedin de!!

—Eh! Bu söylediklerine kendini "inandırıp" ben konusunda rahatlaya-biliyorsan, diyeceğim bir şey yok... Ama bak dengen ve İNANÇLARIN ne kadar da SALLANMAYA açık... Ben sana; "Kim kime bu güne değin-söz-yazı-konuşma v.b. gibi edimlerle neyi anlatabilmiş ki” diyorum, sen bana, “bak işte bir şeyleri anlattın” diyorsun...

*E anlatıyorsun işte, bu bir anlatı olanağı-olabilirliği değil mi, anlatamayacağını anlatıyorsun...

—Evet, iyi bir yakalayış ve "köşeye" sıkıştırma çabası. Şimdi bundan sonrasına DİKKAT kesil lütfen;

Eğer sözler hiç-bir-şeyi anlatamıyorsa (Yandaki yargı da bir-şeyse ve o hiçbir şeyin içine giriyorsa) bu durumda bunu da anlatamıyor demektir. Dolayısıyla ben sana “HİÇ”-bir şey anlatmadım...

*Anladım...

—Anladın mı???!!!

*Bak söylemin çöktü işte... Ben anlaya-bildiğime göre bana bir şeyleri anlatabildin demektir...

—Bu çıkarım hiç de "zekice" değil... Senin sözlerinin "paradigmasına" göre anladım diyerek şöylesi bir açmazın içine düştün... Bir yandan hiçbir sözün hiçbir zaman hiçbir şeyi anlatamayacağını kabullenirken bir yandan da ANLADIM diyebiliyorsun...Anlatmak yoksa, anlamak nasıl mümkün olabiliyor!?

*Anlamadım evet haklısın anlamıyorum...

—Bu kadar kolay kurtulabileceğini mi sanıyorsun "evet haklısın anlatılamaz ve bu durumda ben de anlayamam" diyerek “aynı açmazın içine düşmüş” oluyorsun...

*E lanet olası derdin ne senin ya, ne yapmaya çalışıyorsun?

—Sakin ol! Durumun şu metaforu çağrıştırdı; insanlara parmağımla "işaret" ederek "yıldızları" göstermeye çalışıyorum. Sen ise “parmağımı” "çözümleyerek" yıldızları anlayıp "görmeye" çalışıyorsun. İşte kendi sandığın dilin karşısında yaşadığın açmazın bu senin. Bunlar benim değil senin ikna olup inandığıns-özlerin ve bu nedenle “ben” değil s-özlerin sana oyun oynuyor ve ben sana bunu göstermeye çalışıyorum... Senle oynamıyorum asla... Kendimce hala konuşmaya başlamadım ben...

*Peki, ne zaman başlayacaksın?

—Sen "susmayı" yaşadığın zaman ben konuşmaya başlayacağım...

*...........................

—………………..

Kendi iç-inden fışkırmalı söz-insanın…
Bilmek kapalı insan-olana...
Geriye kalansa “inanç ve güven”...
Tanrıya-tanrına “inanamam”
Dünyaya-dünyana “inanamam”
Onlar piç sözlerin kimliksiz yetim evlatları...
Bir-tek sana inana-bilirim...
Bul bir yolunu da inandır beni kendine...
Hazırım kul-un ol-maya...
Sen kaldırabilir misin "tanrım" olmayı?
Razıyım kanımın her-bir zerreciğinin akmasına...
Yaratacağın tüm cehennemlerinin rızasıyım...
Yeter ki söz-duyu ol-aanı bildir bana...
Gözsüz-görmek isterdim SENİ...
Perdelerim-örtülerim olmadan...
Anadan-üryan-çırıl çıplak  “BEBİŞ” gibi:)
Ol-aanı suna-bilir-sen bana...
İşte o zaman "inanır-güvenirim" sana...

DİLİN KENDİ-KENDİSİNİ BİLDİREBİLMESİNİN OLANAKSIZLIĞI
ÜZERİNE

Tüm konuşmalarım/yazılamalarım "irticalen" ve "bir-şeyleştirmeler" üzerinedir. “Kendisinden menkul” hiç-bir sözüm yok. Dil-üzerine dil kullanıyorum ve bu tamamen (yine dilin kendi iç-in/den çıkabilen) "kritisize" bir dil.

Bunlar da dâhil olmak üzere, şimdiye değin yazılanların içinde ben denilene ait hiç-bir söz-cük “yoktur”. Tümü; ortaya konmuş olan “s-özlerin”, iç olanaklarından yararlanarak, yine kendi üzerine evrilip, devrilmeye çalışılmasından oluşmaktadır.

Sanırım, hangi türden olursa olsun dil-üzerine olan tartışmaların kökeninde şu “sorunsal” var... Dil-ötesi-öncesi-dışı bir özne-töz-cevher var mıdır? Bu soruya "vardır" şeklinde cevap veriyorsak, kaçınılmaz olarak “düalist/kartezyenci modernite anlayışının paradigmasına kaymış oluyoruz. Hayır, yoktur deniyorsa da “post-yapısalcı” açıya kaymış oluyoruz.

Bana öyle geliyor ki süreç, dil-dışı olan özneden, dile ve onun içerdiği nesneye doğru işlemiyor. Tam tersine "dil varlığın evidir" formülasyonundan sonra başlayan (ki aslında o formülasyonun gerisinde de Antikçağ’da başlayan sofistike-septik düşüncenin izleri var) Derrida, Foucault gibi düşünürlerde çok "güçlü" bir-şekilde ifadesini bulduğu gibi, dil-içre olan “dilden” özneye ve giderek de nesneye ulaşan bir çizgi iz-leniyor ve felsefi kuramlar da buna göre içerik kazanıyor... Özneyi “ön-kabul” olarak alanlar "doğmatik-kesinci-doğrucu" paradigmaları içeren “kurgusal” söylemlere ulaşıyor. Süreci tersinden alanlarsa, başlangıçta “septik” , giderek de nihilist söylemlere ulaşıyor...

İnsan, "zihninin formlarını" doğaya dikte eder” diyor Kant... Güzel, çirkin, iyi kötü, köpeklik, insanlık v.s türünden durumları biz “onlara” dikte ediyoruz... Kelimeler şeylere değil hep bir-birine gönderme yapar... Köpek nedir? Etobur canlılardan biridir. Canlı nedir? Neyse işte uzayıp gidiyor. Dışına doğru değil ama. İçine doğru (ama “kendisine” doğru) da değil...

Tüm bir felsefe tarihindeki düşünce sistemlerini bu kritere göre yeniden "tasnif" etmek gerekiyor ki bu oldukça işlevsel bir kategorize etme olacaktır. Çünkü düşüncelerin değişiminin-dönüşümünün gerisindeki dinamo, bu noktadaki ayrımlaşmadır...

Ben, bu tartışma veya çözümleme sürecinde “kuşkucu” düşünüşün sonuna kadar s-avunucusuyum.

İnsanlık dilindeki en "anlamlı" kelime "G İ B İ"dir... Her şey bundan ibarettir işte... Tüm kelimeler gibiye gönderme yapar, hiç birisi “kendisini” anlatamaz... Tüm sözcüklerin yanına getirilebilen ve getirildiğinde ne semantik, ne fonetik, ne de gramer açısından hiçbir sorun çıkarmayan tek sözcüktür G İ B İ!!!

Taş “gibi”… ("Taşın ne olduğunu sonuna k  a  d  a  r  bilen yok. “Anlam tüketilemez”)
Tanrı “gibi”…”  (“Taş ” için yukarıda yapılan saptama tüm “tekiller-için” geçerlidir.)
Aşk  gibi…
Bok gibi….
Sümbül gibi…
Sümük gibi...
Bakın hiç de sırıtmıyor (gibi ) ve “her şeyle” bir-güzel yan yana gelebiliyor...
Var mıdır böylesi başka sözcük?
Olsa bile o da “gibi” gibidir...
Bilmem takip edebildiniz mi?
Veya bilmem ki ben "iletmek" istediğimi iletebildim mi?
"BENİ BİR SÖZ SAHİBİ KIL KEFARETİNİ ÖDEMEYE HAZIRIM,
Kİ HÜZÜN CİLTLERİNDE ADINA RASTLANMASIN"(İ.ÖZEL)
Bu da "lirik" anlatım “gibi...”
Bu "acı" verici bir durum...
Hiçbir şeyin ASLI gibi durmaması...

Evet, bu “gibi” noktası hep "olduğu" yerde kalıyor... İlk olandan öncesine söz gitmiyor... İlk olana da gidemiyor söz... Limitler gibi yaklaşıyor yaklaşıyor ancak dokunamıyor... Bizi heveslendirip "u-mutlandıran" bu "yaklaşa-bildiğimiz" sanısı... Ha gayret diyoruz, bilgilerimiz artıyor falan... "Atom" diyoruz, bölünemeyen sonra onu da bölüyoruz ve alt parçacıkları ortaya çıkıyor... Her şeyin "altı" çıkıyor yani.. Biz yaklaştıkça "o" kaçıyor... Saklanıyor-“giz” -leniyor…

Kısaca ve “oldukça” kısaca, tüm dil-denilenin kendisi bir "META/FOR-G  İ  B  İ  D İ R!”

“DİL-ÜZERİNE” ZİHİN KURCALAYICI SORULAR”

1- "Kedi" göstergesi “neyi” işaret eder?

2- “Kedi olan” dediğinizde, kedi varlık bütününün, göstergelerinin dışına çıkmış oluyor musunuz, yoksa hala göstergelerin içinde misiniz?

3- "Kedi olan" deyişiniz yerine, bir “kedi” bulup, soruyu soranın gözünün içine körün gözüne parmağı sokar gibi, “bak işte gör bu “kedi denilen" göstergeye karşılık geliyor dediğimizde, işte bu “gördüğünün” adı kedidir dediğimizde "göstergenin" dışına taşmış mı oluyoruz?

4- Eğer "böyle" ise bu durumda sadece somut-nesne ve olaylar dışında "göstergenin" dışına taşması mümkün olmuyor mu? İnsanlık, adalet, sevgi v.b. bu durumda, “sadece” birer "gösterge" haline mi dönüşüyor ve bunların gösterdiği yok mu veya sadece anlamsal içerikler mi? Ki o anlamsal içerikler de birer göstergeyse (ki öyle) bu durumda gösterge bir-başka göstergeye mi gönderme yapmış oluyor?

5- Kedi göstergesini gösterdiğine doğru götürdüğümüzde; "bak işte", "gözlerin" kedi "denileni" "görüyor", eğer "körsen" "buna" "dokunursun", "dokunma" "duyumunu" "yitirmişsen" (diğer duyular ki hiç-biri çalışmıyorsa zaten “karanlıklar” içindesin) türünden "sözler de" birer "gösterge" değil mi?

6- Kısaca şu gördüğünü işaret ediyor dediğimde de "G-ÖRDÜĞÜN" diyerek onu gösterge haline getirmiyor muyuz?

7- Bu durumda insan-oğlunun göstergelerin dışına çıkması olanaksız değil mi?

8- Göstergeleri kullanırken “kendimizi” onların “ötesinde” konumlandırma “olanağını” nereden buluyoruz?

9- “Ben varım”, bir dilim ve olanaklarım var. Bu dil ve olanaklarla önce varlıklara göstergeler bulup adlandırıyor, sonra soyutlamalar yoluyla genel kavramlara, kavramları da birbirine bağlayıp “şeylerin” bilgisine ulaşıyoruz derken tüm bu sürecin dışına kendimizi yerleştirme hakkını nereden buluyoruz?

10- "Ben" "şu" "masayı" "görüyorum" "dediğimizde" bu ve bu şekilde denilenlerin tümü aslında birer "gösterge" olmuyor mu?

11- "Gözün" “gördüğü" ile "dilde" "olan" aynı şeydir derken, niye ve neye “dayanarak” gözü ve görmeyi dil-dışı öncesi “sabit” birimler olarak alıyoruz?

Oldukça zorlayıcı bir soru bu. Beynimde eviriyorum-çeviriyorum olmuyor!!! Zurnanın zırt dediği yer burası işte...

DİLLERİN-KÖKENİ ÜZERİNE

İlk insana ve ilk konuşmaya dönmek gerekiyor. Bu edim hangi ihtiyaca karşılık gelmiş olabilir (Yukarıdaki “saptamalar-ışığında” okuyun bunları lütfen, yani bu “kurguyu yapanın yine “dil olduğunu ” bilerek okuyunuz. Kaldı ki bu “soruyu” bu biçim ve içerikte kurgulayan da yine “oluşa-gelen” dil olmuştur.)?
İnsan adını verdiğimiz varlık bir “şekilde” değişim dönüşüm sürecini yaşayıp, konuşmaya başladı (Bu varlığın DA hayvanlar gibi gelişmiş-iç-güdüleri, biyolojik-duyusal donanımları olsaydı o zaman “soyut düşünmeye” ihtiyaç duymayacaktı.)…
Bu bağlamda “dil üretme” yaşamsal zorunluluklardan kaynaklandı... Neslinin sürekliliğini sağlamak için bunu yapmak zorundaydı...
Sorun başlangıçta değil sonradan ortaya çıktı... Bu sorun da “anlam genişlemesi” –“anlam kaydırması”  Dili insanoğlu “yaşamak” için ortaya çıkardı, ancak her ne ve nasıl olduysa giderek ortaya çıkardığı dile ve onun “ürünü” olan kültüre göre yaşamaya başladı. Bir şeyleri yaşadı ve bu yaşadıklarını “etiketleme” ihtiyacı duydu. Örneğin, yaşadığı bir “hale” “sevgi adını” verdi, etiketledi. Belleğine de bu “etiketle” aldı... Sonra “sevgiyi”  teorize etmeye başladı ve bu teorize süreçler giderek, “yaşama” alanını kapsar hale geldi. Sorun tam da bu noktada başladı. Özellikle “felsefi sorgulama” "ASIL" yanılsamayı yaşattı... Garip bir ikilem ortaya çıktı ve “tüm insanlık” "ŞİZOİD" bir hal aldı... Bir yandan yakıştırdı-yaftaladı -UYDURDU- kendi zihin “formlarını oluşturdu” sonra bu formları kâinata “dikte” ettirdi. (İ.kant. O gene iyimser bir yaklaşıma sahip. Ona göre dil-öncesi ötesi, bir zihin var ve bu zihinde apriori bir takım görü ve kategoriler var, zihin bunları doğaya “dikte” ediyor, oysa görü ve kategoriler de “dilsel-içerikte”).
Çünkü "dilin-kemiği yok" ve bir yerden konuşmaya başlayan dil, giderek zeminini kaybetmeye başlıyor ve maalesef insanlar, x konusunda düşünürken ve/ya yazarken, o konuda o ana gelinceye değin ortaya konmuş olan "dilsel-verileri" es-geçerek düşünüp s-öylemeye, yazmaya başlıyor. Bu durum da yine "zeminin ve bağlamın" kaymasına neden oluyor.
Hani şunun gibi... Yalan söyledik sonra yalan söylediğimizi unuttuk-sözün büyü-süne kapıldık ve "ÖZ/NE?" arayışına girdik... Yaşamak adına ortaya koyduğumuz araçları-“amaç” kıldık ve onların peşine düştük... Aradık-arıyoruz, HERŞEYİN-ASLI-ASTARI NE? İşte ben-denilen, o nedenle “bilim, felsefe, mantık” üçlüsüne şiddetle karşı.. Bunlar olmadan DA yaşam mümkündü. Yaşamak için bu kadar “abartıya” gerek yoktu-yok da... Giderek ortaya çıkan ve “doğal ihtiyaç” gibi insana giydirilen "konformizm" hastalığı insanoğlunun “doğallığını” öldürdü...
Ha, bu arada ortaya çıkan “insan insan” yabancılaşması –“iktidar” ilişkileri, iktidar aygıtının sürekliliğini sağlamak için oluşturduğu "smülasyon" çabaları v.b, bunları da bu sürece eklediğimizde işler, içinden daha da çıkılmaz, karmaşık hale geliyor. Başlangıçta her şey “yalındı” ve “yaşamak” adınaydı. .Yaşamak ve “yaşamsal sorunları” çözmek için ortaya çıkardığımız soru “formülasyonları” giderek araç olma halinden çıkarak, neye göre nasıl yaşanmalıdır, yaşamak gerekli midir, şeklinde, “yaşam-denilen” doğrudan ve “verili” olanın “üzerine” evrilerek insan-denilene “yanılsamayı” yaşattı ve soruları içinde bocaladı/bocalıyor.
E zaten yaşıyorsun, bu soruları niye soruyorsun? Son yazdığım cümle (yani bundan önceki bir-çok insana tuhaf gelecek, çünkü yaşama dair içeriklerimiz bu şekilde kurgulanmış ve o kurgunun "ötesi" bize saçma-zırvalıklar olarak geliyor...

Bir ara bir yerlere yazmıştım... Şöylesi bir istek oluşmuştu içimde... Biriyle evlenip, yarım düzine çocuk yapıp bu çocukları “kültürel” -toplumsal- “olandan” tamamen yalıtıp, yeni ve “kendi” kurguladığımız bir dil üzerine yetiştirmek...
Ancak yeni dil derken, değişik bir dil değil de “yeni olan” bir dil... Tüm dillerin mantığı “kurgusu” aynı... O nedenle yapısal olarak farklı değiller... Yeni dilden kastım bunların da ötesinde yeni bir dil (Tabiii dil üzerine kurulmuş, kurgulanmış bir varlık olarak benim ürettiğim dil ne kadar değişik ve yeni olur, o da ayrı bir tartışma konusu.)…
Şimdi böylesi bir dille yetiştirilen çocukların durumu ne olacaktır? Bu kurgu örnek, ÖZNE denilenin özne dinamiklerini tamamen -dilinin belirlediğini- kanıtlar nitelikte... Böylesi bir "deney" yapıla-bilse aslında çoğu "spekülasyon" anında biterdi... Ama etik nedenlerle o çocuklar üzerinde böylesi bir çalışma olası gibi durmuyor... Toplum dışı yetiştirdiğin o çocuklar ne olacak? Topluma getirsen iletişim kuramaz, sen bu durumda sürekli uydurduğun dile göre yaşayacaksın... E zaten biz de aynı şeyi yapmıyor muyuz? Uydurulmuş-öğretilmiş dillere göre yaşamıyor-muyuz?

Yaşamsal süreçlere dayalı “özne” içeriklerini, ”söze-düşünceye” dayalı özne içerikleri almaya başladı... Aynı süreç etik alanda da ve hatta daha fazlasıyla yaşandı... Hayatı kolaylaştırmak için birlikte yaşamanın doğası gereği kurallar kondu ve giderek o kurallar araç olmaktan çıkıp “amaç” haline geldi...
İnsan denilen, süreçte “eserinin-esiri” oldu, Önce sözleri-düşünceyi, sadece pratiğin emrinde kullandı... Giderek insanın teorik yönü ağır basmaya başladı ve bu teorik yön, kurumsallaşınca da pratiği ele geçirip, onu kendi “esareti-altına” aldı

(Yukarıdaki “kurgu deney” için ek açıklamalar)

1- Bu kurgu deney örneğiyle  "ortaya" koymaya çalıştığım yeni dil, amacım değil aracım... Asıl amacım, “o yarım düzine çocuğun, ben-im” öğrettiğim” dile göre içerik kazanacakları, “öz/nelik” süreçlerinin buna göre şekilleneceği” vurgusu idi Yeni dilde de aynı “özneleştirmeye çalışırken, onun nesneleşmesi sorunu varlığını koruyor... Bu noktada dilin kendisini, kişisel olarak özneleşmenin önündeki “en büyük” engel olarak görüyorum (dile karşı bu denli "hırçın-saldırgan" oluşum da bundan kaynaklı).

2- Yukarıda sözü edilen kurgu deneydeki, yeni dil-denileni düşüncemizin odağına yerleştirip ç-özümlemeye çalışmamız gerektiğinde, öncelikle yeni dilden ne anladığımı ifade etmeliyim... Olabildiği kadarıyla yep-yeni olan bir dil... Daha önce de dediğim gibi şu anda yer-yüzünde var-olan tüm dillerin temel paradigmaları aynı. Diller niteliksel-“yapısal”  olarak bir-birinden “farklı değil.”.. Bu noktada yeni dilden kastım, bu yapılanmaların ötesinde bir-dil... Örneğin “soru kalıbının” olmadığı bir dil... Veya tamamen betimleyici bir-dil... Bu dilde “yargılayıcı/değer içeren” yapılar yok...
İşte tam da bu noktada zihnimiz buna -DİRENÇ- gösterecek... İyi ama bu saçmalık... Çünkü zihin-içeriklerimiz öğrendiğimiz dile göre biçimlenmiş ve “sorusuz bir-dil” sözü bizi zorluyor (Şu açmazı kabullenmiyor değil-im... Bir dil üzerine sosyalleşmiş, zihinsel içeriklerini oluşturmuş bir ben olarak, ben “nasıl yeni” bir dil formatlayabilirim? Bir bilgisayarın dışsal bir etki olmadan kendi-kendini formatlamasındaki açmaz kadar olmasa da burada bir açmaz var.)…
Ancak tarihsel süreç içinde değişim denilen şeyin “dilin” değişmesinden kaynaklandığını da görüyoruz...Marx tamamen “yeni” olan bir dille olmasa da “değişik” bir dille geldi, dünyanın “çehresini” değiştirdi... “Peygamberler de” “değişik” dillerle, dünyanın çehresini değiştirdi, A. Einstein, Newton’dan Kepler’den farklı bir dille, fiziğe ve bilime yaklaştı, dünyanın, doğanın dili değişti... Kısaca “değişim” denilen kullanılan/öğrenilen dilin değişimi üzerinden gerçekleşiyor. Yukarıdaki kurgu-deneyin “pratiğini” aslında insanlık denilenin pratiğinde yaşıyoruz.

İşte tam da bu noktada, “dil/bilinç” ilişkisinin “ne/liği” sorunsalı devreye giriyor.;

İki tip insan var... Biri kendi hikâyesini yazanlar diğeri de o yazılmış hikâyelere göre yaşayanlar... Olabildiği kadarıyla kendi-hikâyesini yazarak yaşamaya çalışma durumu, en üst-düzeyini felsefede yakalıyor. Bu açıdan bakıldığında felsefi dil, aynı zamanda “şey-leş-tirilenler” üzerine reflexif bir dil”ve olan anlamları “reddiyeci” yapıda. Kitleler, “öz-benlik” bilincine sahip değiller. Bu noktada onlar için “hayatın, tarihin “özneleridir” demek-diye-bilmek, “olan” tarihsel seyir ile örtüşmüyor... Onlar hayatın ve tarihin içinde birer “obje/nesne” olarak konumlanıyor. ”Dinle küçük adam” diye bir kitap vardı, kime ait şu an hatırlayamadım, bu durumu çok net güzelce ortaya koymuş..
Peygamberleri düşünün… Onlar birer özne (diğerlerine -göre). Ama özneyi mutlak anlamda alırsak onlar bir özne midir sahiden? İdeologları düşünün ve bir de onlardan sonra gelip de o ideolojiyi kabul edenleri… Bu durumda o ideoloji onları kitleler haline getirmektedir. Ki Bıyıklı-Nietzsche’nin de en çok vurgu yaptığı bu “kitlesel-leş-tirme, sürüleştirme” sürecidir… Hani diyor ya o hep, "ben bir put kırıcıyım ve yeni putlar dikmeye niyetim yok" o nedenle "kurgusal" düşünceye sistematik felsefeye karşı çıkıyor... Ama diğerlerinin yaşadığı “yazgıyı” o da pay-laşıyor ve birileri, o istemese de onu bir "guru" haline getiri-veriyor.
Bu noktada sürüleştirme süreci nasıl kırılabilir... Bunun için, öncelikle “iktidar” aygıtının, yerle bir edilmesi gerekir. Çünkü iktidar oldukça, onun “sürülere”ihtiyacı da olacak... ve hiç-bir iktidar karşısındakinin “KENDİSİ” (buradaki “kendisini” çift taraflı ve öok anlamlı olarak okuyun lütfen) olmasına izin vermez...İktidarla, kitleler arasındaki bu “sarmal” (ve hatta “sarmaş-dolaş”) ilişkinin “kırılması” oldukça “zorlayıcı süreçleri” gerektiriyor.

Sorunun daha da çetrefilli ve üst düzeyli olan boyutu şu; kendinde bilince sahip dediğimiz “filozoflarda” bu sahiden de böyle mi? Kitlelerle, peygamberleri, liderleri, filozofları karşılaştırdığımızda onların diğerlerine göre “özne” olduğunu söyleyebiliriz de, ”öznenin” “kendi doğası” açısından bakıldığında onlar birer “öz/ne?” midir?

Bir-ara şöyle bir saptama yapmıştım:

İnsanoğlu, sahip olduğu dirim-yaşam boyutuyla sürekli tümlüğü/hepliği istiyor. Başka deyişle yaşam-denilenin kendisi “parçalanmaya” gelmiyor. Oysa insanoğlunun dil-aracılığıyla ortaya koyduğu “kültür-denilen” yaşamın “tümlüğünü” zorunlu olarak bölüyor, gelenek/töre ve kurallar/tüze aracılığıyla “onu” kendine göre düzen/lemeye çalışıyor. Tam da bu noktada insanoğlu yaşamıyla kültürü arasındaki çelişmeyi ve bu çelişmenin savrulmasını sorunlarını yaşıyor. Şunun gibi, Evlisiniz ama yaşamsal bütünlüğünüz sizi başka-birine -hem de dostunuzun eşine diyerek iyicene "dramatize" edeyim –ÂŞIK- ediyor. İşte bu noktada size “giydirilen” kültürünüzle yaşam “bütününüz” arasında bir gerilme yaşanıyor... Ondan sonra da başlıyor bir “aldatmak” edebiyatı

Dili daha çok “bireysel” bağlamıyla ele aldığımın farkındayım... Oysa dil tamamen toplumsal süreç ve içeriklere dayanan bir “görüngü” alanı... Bunun ayrımındayım. Sadece tek-bir bireyin olduğu yerde dilin gerekliliği de ortadan kalkıyor... Ama niyetim dilin insan üzerindeki belirleyiciliğini ortaya koymak olduğu için buradan alıyorum... Yoksa dilin gerisinde yatan o “dağlarca dağ” olan toplu-toplumsal süreçleri yadsıdığım yok...
(Bir öykü: Bir-zamanlar insan-oğulları doğada tek-tek, bireysel varlıklar halinde yaşıyorlarmış... Veya yaşamlarını bir-birlerinden ayrı varlıklar olarak sürdürüyorlarmış... Bu tek-tek yaşayan varlıkların varoluş gerekçesi saatte 180 kilometre hız yaparak yaşamakmış... Bunu yapabildikleri için yaşıyorlarmış ve mutlularmış DA... Ayakları yerinde tekerlekleri varmış bu insanların...
Sonra diğer türdeşleriyle karşılaşmışlar bir-şekilde ve tanışmışlar. Bir-birlerini sevip birlikte yaşamaya karar kılmışlar... Ama toplu olarak yaşamaları nedeniyle, artık saatte 180 kilometre hız yapmak zarar vermeye başlamış... Oturup düşünmeye başlamışlar bu sorunu çözmek için. Trajediyi düşüne-biliyor musunuz? Bir yanda birlikte yaşama istekleri, ama diğer yanda da varoluş-gerekçelerini kaybetme tehdidi... Ortaya bir-takım kurallar çıkarmışlar... Tekrar saatte 180 kilometrelik hız yapabilmek ve mutlu olmak için..).

Bu bağlamda “bireyle toplum” arasında “amansız” açmazlar var... Neyse bu konu ayrı ve doğrudan yukarıdaki sorunları ilgilendirmiyor...

İki kişiye özel bir dil kurmak olası... Hani AŞK türü yoğun ilişkilerde bu kısmen yapılıyor zaten. Ben şu anda “sadece bir kedi hepsi bu” dediğimde bunun içeriğini-anla(şı)mını, ne demek istediğimi (benim yazdığımı biliyorsa) yeryüzünde sadece “BİR-İNSAN” anlayabilir... Çünkü bu tümce ve içeriği, bizim-ürettiğimiz bir durum... Sizinle karşı karşıya geçip tamamen “bize” özgü bir dil kurgulayabiliriz... Bu bireysel anlamıyla kolay-yapıla-bilirliği olan bir-şey...
Yukarıdaki yarım düzine çocuk kurgusunda zaten öncelikle partnerimi bulup onunla iki-kişilik bir dil üretmemiz gerekiyor ve aynı zamanda o dile göre yaşamamız veya yeni dili yaşam biçimi haline getirmemiz gerekiyor ki yeni doğan çocukların ana/baba dili ve yaşamı da öyle olsun...

“Belli yapılara göre” kurgulanmış zihin içerikleri dili “tersinden” okuma noktasında zorlanıyor ve bu “doğal” bir zorlanma. Çalışınca zorlanıyor. İnsanların “post-yapısalcı” dil karşısındaki zorlanmaları bunun sonucu. İşte bu nedenle “yeni-olanı” eski metinle okumak da olanaksızlaşıyor. Bu noktada, “modernizmin” girdabında olan birinin “post-yapısalcı” söylemi anlaması olanaksızlaşıyor. Dil bu güne değin, bilinçli veya bilinçsiz olarak hep “iktidar” kaygısıyla kullanıldı. Modernist dil, hangi biçim ve içerikte olursa olsun, “totaliter” yapıdadır. Ona sahip olanı da doğal olarak “totaliter” kılmaktadır. Örnek/kanıt; erkek-egemen “jargonu” düşünün... Kadına egemen olmak isteyen erkek, doğal olarak dilindeki “kadını” nesne konumuna indirgiyor. Onu nesneleştirmez de “kendinde _özne_ olarak” kabul ederse, çıkış kaygısıyla çelişmiş oluyor... Ben bir-çok açıkça ve gizlice maçoluk yapan erkeklere hep şunu fark-ettirmeye çalıştım... O, karşındaki bir insan -ve üstelik “sevdiğim-dediğin” insan, bu durumda kendin için istediğinin hepsini onun için de istemen gerekiyor... Yoksa kendi “insanlığınla” çelişirsin... Demek istediğim, insanlar karşılarındakinin “özne”(“göreli de olsa”, özneliğe “bilinen” anlamıyla yaklaşıldığında) olduğunu kabul-ettiğinde dillerinde bu doğrultuda bir-dönüşüm yaşandığında, yaşama biçimleri de değişebiliyor...

 “Modernist dil” en fazla şunu diyebiliyor:“Dil bize göre şekillenip duruyor ve bizde ona göre Sorun bu saptama noktasında düğümleniyor. Bu durumda modernist dilin “dil-ötesi” dediğinin “bizi” anlatabilmesi gerekiyor... Oysa modernist dil, ne bizi, “özneyi” ne de var olarak kabul ettiği “nesneyi” anlatabiliyor.  İşte bu nedenle de, modernist dille, post-yapısalcı dil arasında "kopma" başlıyor. Bunu bağlamak olası mı, bağlamaya gerek var mı v.b. soruları bir yana bırakırsak...

Modernizm, dili, dil-öncesi ve ötesi olarak kabul ettiği “objelerden” hareketle kullanıyor. Ancak bu dil “ötesi” olarak kabul ettiği alanı anlamakta ve anlatmakta zorlanıyor, bu “alanı” dokunulamaz, kutsal “ilahi” bir alan gibi görerek, açmazlarından kurtulmaya çalışıyor. Tıpkı  “tanrı-denilenin” kendisinden şüphe etmeyi ve kendisini sorgulamayı “günah” sayması gibi, modernist dil, “axiom” olarak aldıklarına dair göndermelerden rahatsız oluyor. Kısaca moderniste göre, ben ön-kabuldür, ama her ne hikmetse o “BENİ” bir türlü “deklere” edip, “bildirgesini” sunamamaktadır….

*-Modernitenin içinden “insanın fıtratı” veya “insanın doğası” şeklinde başlayan “söz-dizimlerini” sonuna değin “red-ediyorum”. İnsanın “doğası” denilen alan dil-dışı veya öncesi değil, bu doğayı “kurgulayan da” yine dilin kendisi.
*-Dilin ortadan kaldırılması olanaksızdır denilmiyor, denilen şu: Özne-nesne ayrımına dayanmayan “dil kurgulamak” olanaksızdır. Ha dili ortadan kaldırabilirsiniz. Bu durumda “iletişim” kaygınızın ortadan kalkması gerekir. Dağın başına çıkıp da münzevi bir hayatı seçerseniz dilin gereği ortadan kalkar. Hayatınızda bir şekilde bir başkası varsa ve siz o bir başkasına yöneliyorsanız “telepati yeteneğiniz de yoksa dili kullanmak zorundasınız ve bu noktada hangi-biçim ve içerikte dili yapılaştırırsanız yapılaştırın o dilde “özne/nesne” ayrımı kaçınılmazdır. İnsanın nesne-leş-tirilmesini, dildeki özne-nesne ayrımını ortadan kaldırarak kaldıramazsınız. Çünkü bu durumda dili ortadan kaldırırsınız... Dili ortadan kaldırırsanız da “yönelimi” ortadan kaldırırsınız, bu da çıkış noktanızla çelişir. Kısaca, bir başkası olduğu sürece (ki bu “başkasını ortaya çıkaran yine dil) dili kullanmak zorundasınız ve dili kullandığınız sürece “özne/nesne” ayrımı yapmak zorundasınız, çünkü buna “dayanmayan” bunu “var-saymayan” dil kurgulamak “olanaksızlıktır”. Sen-ben yok “biz” varız demek, “demenin-ötesine” geçip “gerçekliğini” getiremiyor.
*-Bu tamamen "kurgusal" bir örnek durum ve realite denilende bunun karşılığını oluşturmak olanaksız. Olanaksız, çünkü yeni dili üretmek için, "yeni veya başka" bir dil olması gerekir. Belli dillere göre biçim ve içerik kazanmış özneler olarak ve onlar içinde var-olanlar olarak, “yeni-dil” kurgulamaları olanaksızdır. Bu saptama sonuç olarak şu yargıyı da getiriyor.
*-B-öyle olanın “öyle” olduğunun ayrımına varılması" işimiz kolaylaşacaktır. İnsanlık "diliyle" yanlış mecralara kaymıştır. Ne yeni bir anlam türetmeye çalışıyorum, ne de yeni bir "yaşam" tarzından söz ediyorum. Sadece "dili-doğru" konumlandırmaya çalışıyorum. Yani, "sevg-im” in sadece bir im, gösteren olduğunu ve birtakım içsel-sezgisel denilen- “süreçleri” "şeyleştirdiğini" bilen bir insan “iç-sesine” daha yakındır ve bu bağlamda ortaya konan "kültlerle" ayrımını koyabilir falan demek istedim.
*-Belli bir dil üzerine "şekillenmiş" olan özne, ne denli zorlarsa zorlasın içinde bulunduğu ve hatta "vücuda-geldiği" dilin dışına çıkamaz.
*-Yukarıdaki kurgu örnekle “özne-denilenlerin” dilin dışında ondan bağımsız ve onu belirleyen, üreten-yöneten konumda olmadığını, tam tersine dillerinin onları bir özne haline getirip, onun tarafından şekillendirildiğini kanıtlamaya çalıştım ki sanırım bu kurgusal durumun uygulanabilirliği olsaydı, böylesi bir sonucu da getirecekti. Toplu-toplumsal yaşantı süreçlerinde, bu denilen durum yaşanıyor. Bir birey olarak kendi "art-süreminizi" düşünün. Bu dünyaya geldiğinizde siz-sadece bir "potansiyellikler" yığınıydınız. Size zamanla bir dil öğretildi ve bu süreciniz dil-öğrenmeye dayalı olarak devam ediyor. Ne düşünceleriniz ne de siz-in bütünlüğünüz dilinizi değiştirmiyor, tam tersine diliniz sizi ve düşüncelerinizi "önceleyerek" değiştirmeye devam ediyor.

Dilsel yapılar "öznenin eseriymiş-şeklinde" kurulduğu için dilin insan adı verdiklerinde de böylesi bir "izlenim" oluşuyor.

Kabaca örnekleriyle söylemek gerekirse, İslami paradigma üzerinden dili öğrenip-benimseyen buna göre yaşar veya diğer türevleri. Sonra başka bir dile "angeje" olur veya aynı kalır. Örnekleri çoğaltmak mümkündür. Ancak bu noktada şu çözümlemeyi yapmak gerekir. Tüm bir insanlık denilenin dilinin paradigmal yapısı bir ve AYNI. Farklı diller terimi, yapısal-özsel bir farklılığı ifade etmiyor. Bir "marslı-dili" olsaydı, işte o zaman bir farklılıktan söz-edilebilirdi ki bu bile tartışılabilir, çünkü ,anladığımız “bir di”l farklı olmaktan çıkmıştır artık. Neyse bu da ayrı ve ilginç bir boyut… Bu noktada diller arası farklılık aslında "benzerlerin-farklılığı". Türk diliyle İngiliz dili arasında “anlamsal-özsel” farklılık yok.
*-Bu “metni-oluştururken”, dili bilinen paradigmal yapısına göre kullanıyorum-kullanmak durumunda kalıyorum. Siz _okuyucu_denilenlerin kurulmuş-kurgulanmış olan anlamsal-dizgeleriniz doğal olarak size yöneldiğimde ben denileni etkiliyor ve size karşı kullandığım dil bu etkiyle oluşan kaygılara göre biçim ve içerik kazanıyor. Dilin bilinen paradigmal yapısını bozuma uğratıp, o dil denileni "keyfi-olarak" kullansam işte o noktada iletişimsizlik başlar.”örneğin”;

Yukarıdaki tüm-anlatılar ben denilenin nazarında anlamsız, işlevsiz, "iddia-ettikleri" gibi değil ve zaten tümceler "kuruluşu-itibarıyla" ters bir yapıya sahip. Bilinen paradigmal yapılarıyla tüm dillerdeki tüm-tümceler; bir özneyi dışarıda ve "öncelikli " olarak gösterir. Bu kullanımın, sürekli ve yaygın olması, dilin insan dediklerinde bir öznenin-varlığına dair güçlü kanı-izlenim / tutumlar oluşturuyor.
Yani bilinen açıdan alındığında yazan kim, ferda denilen, yazılanlar ne, özne konusundaki düşünceleri. Oysa hayır, beni konuşturan ve “ben-denileni” “o” kılan dilin kendisi. Dili işte bu biçim ve içerikte kullandığımda (yani o beni bu şekilde kullandığında) anlatmak istediklerimi siz denilene iletemeyeceğim için bilinen anlatım biçimini kullanıyorum. Bu yeni dilin kaynağı nedir? Kimdir? ...? ....? Aidiyet ilişkisi dilce-dilinizce belirlenip tanımlanmış ve siz bu soruyu, bu "yapılanma" üzerinden soruyorsunuz. Birçok şekilde bu sorunun kendisi çökertilebilir, eş deyişle, sorun sorunun "kendisinden" kaynaklanıyor
Şu denilmeye çalışılıyor: Bir-şeyin bir şeye ait olup olmadığı "mutlak" olarak bilinemez. Bu "aidiyet" ilişkisini “dil-denilenin kendisi” ortaya koyamaz, buna gücü ve olanakları yetmez, dolayısıyla soru "cevaplanabilirliği" olmayan bir nitelik taşır.
Veya şöyle de diyebilirim: Bir şeyin bir başka şeyden çıkmış olması veya "öyle-görülüp-algılanması" çıkanın kaynağının o "merkez" olduğunu kanıtlamaz. O yeni dili o iki insanın "üretmiş" olması o iki insan denilenlerin o dilden;”önce” ve “dışarıda” olduğunu kanıtlamaz, çünkü…”Tüm bu son-uçlara yine dilden yola çıkarak ulaşıyoruz”.

Bu yeni dil kime ait olacaktır sorunu üzerinde "uzlaşılmış-dilin" zemininde kalarak konuşmaya devam edersem ve aynı zamanda bu zemini zorlamaya çalışırsam şunları söyleyebilirim: Bu yeni dil denilen yine kendisine ait olacaktır. Ama bu dil kendisini ele veremeyecektir. Çünkü...

Dil denilen anlatan değil "A N L A T M A Y A-Ç A L I Ş A N D I R". Bu ayrım oldukça kritik ve önemli. Zaten anlatıp anlayabilseydik bu “işlemler” olup-biterdi ve dil-denilene gerek kalmazdı. Bu “durum” size tuhaf gelebilir, ama dil-denilen iletişimi değil “iletişimsizliği” kökenine alır veya o "gerekçeden" doğar. Hayvanlarda "insani" denilen gösterge sistemlerinin ortaya çıkmamasının nedeni, onların “iletişim” sorunlarının olmamasından kaynaklanmaktadır (Tabi tanrı onları "öyle" yaratmıştır demiyorsanız.).

*-Söz/yazı/dil=söylem ilişkileri “bağlamı” açısından dile yaklaşıldığında “kafa/kavramsal kargaşanın” yaşandığı görülmektedir. Bilinen bir durumdur ki, önce "söz" vardı ve  "o" söz zorunlu olarak "s-öylemini" dayattı. Söylemi /ideolojiyi “sözden” alıp, dile/yazıya kaydırmaya çalışmak, “dile-yeterince hâkim olunamadığının” gösterenidir. Yazı denilen ve sözden farklı olarak, görsel nitelikler taşıyan imler sistemi, sözün bazı teknik yetersizlikleri nedeniyle ortaya çıkarılmıştır. İşte bu nedenle, “söz uçar yazı kalır” denilmiştir. Dolayısıyla yazı, yapısal olarak değil, işlevsel olarak, sözden farklıdır ve çeşitli noktalarıyla da ondan fazladır. Ha şu denebilir; sözle başlayan-söylem giderek, kurumsallaşmış ve "iktidarını" mutlaklaştırmıştır.

*-"Üst-söylemlerin" tümü, özünde "aynı-anlamlar dünyasına" dayanır ve sanıldığı gibi bir-birlerini "anlamsal-bozuma” uğratmazlar, uğratamazlar. Marksizm, liberalizmin sosyo-ekonomik/politik "yönlerini" evirmiş ve sonra da "kendince" devirmeye çalışmış ve çalışmaktadır. Ancak son-uçta liberalizm de marksizm de "bilinen-anlamlar" dünyasını temeline almıştır. Bu bilinen anlamlar dünyasından çıkışın olmadığı-olamayacağı, tarihsel seyir içinde görülmektedir. Marksizm de, liberalizm veya dini söylem gibi bir "üst söylemdir" ve üst söylemler, bir-birlerini "anlamsal-bozuma" uğratamazlar. Liberalizm ile Marksizm’in veya dinsel söylemlerin "anlam dünyaları" aynıdır. Çünkü tümü de "realizmi” bir "gerçeğin" varlığının mümkün olduğunu, temellerine alıyorlar. Burada gerçek anlayışlarının farklı olması "önemli" değil, önemli olan bir "gerçeğe" vurgu yapmalarıdır ve bu nedenle "anlam-dünyaları" aynıdır. İnsanlık denilen sürekli olarak, “dilin-tuzaklarına” düşüyor.
Tam da bu noktada, post-yapısalcıların yapmaya çalıştıkları "BAM-BAŞKA" bir şeydir. Örneğin; Derrida'ya göre, özne bağımsız-özerk bir varlık, merkez "mevcudiyet", dünyanın, dilin bir özü ya da "KAYNAĞI" değildir. Ben, bilinç ya da "ego-cogito", sadece dilin fonksiyonudur.

*”Eski kodlama sistemiyle” yeni olanı anlamak olanaksızdır. Ded-im ve deniyor ki"; metnin-hangi dayanaklarla-okuduğu" çok önemli. “okuyucu” dili, dilden “kendisine” ve “şeylere” doğru “okuyamadığı” sürece, yukarıdaki “metni” anlama sürecinde “başarısızlığa” uğrayacaktır.

(DİL-“GERÇEKLİK”-DOĞRULUK-ÖZ/NELİK İLİŞKİLERİ ÜZERİNE)

1- Modernizm denilen tüm süreci "dilin-ortaya" çıkışıyla başlatıyorum.
2- Bu süreçteki "septik-düşünceyi" post-modernizmin "öncülü" olarak alıyorum.
3- Post-modernizmi "dilin-oyunlarını" anlamak olarak algılıyorum, yani post-yapısalcı açıdan alıyorum.
4- Nietzsche ile dili "tersinden" okumaya çalışmanın başladığını ve post-yapısalcılarla birlikte bu "okumanın-netleştiğini" düşünüyorum.
5- Septik düşüncenin "zirvesi" olarak nihilizmi kabul ediyorum.
6- Nihilizmin karşısındaki tüm söylemlere "DOĞMATİK" diyorum. Çünkü "onun”-dışındaki, tüm söylemlerin "dayanakları" vardır ve o dayanaklar belli "gerçeklere" dayanır Gerçeksiz dayanak, “dayanak olabilme” “yetkinliğinde" değildir. “gerçeklik” denilenler “dayanak” olarak "kabul-ediliyorsa" bu böyle olmak “zorundadır”, değilse zaten, dayanak da yoktur ve o kişi "nihil" durumundadır. Dayanağın olduğu yerde "kaçınılmaz olarak" dayatma vardır.
7- “Doğru" gerçekten çıkar, gerçeği "yıkmadığın" sürece doğruyu da yıkmazsın.
8- Doğruluk gerçekçiliğin "çocuğudur". Bir “gerçeğin kabulü” olmadan "doğruluk" ortaya çıkamaz. Çünkü "doğruluk" bağıl bir durumdur ve "kendi-kendine" olamaz.
9- Gerçek yoksa "doğruluk da" olanaksız hale geliyor. Eş-deyişle doğruluk, gerçekliğin/gerçeğin “piç-doğan" çocuğudur. Buradaki piçlik ise "zeminin/dayanakların" kayganlığının “sonucudur”.
10- “Gerçeği yıkmadan” doğruluğu yıkmak olanaksızdır. Gerçeği olanın, aynı zamanda doğal ve zorunlu olarak "doğruları da" vardır. Çünkü "değersiz-gerçek" olanaksızlıktır. Gerçek-denilen "değeri de" getirir. Değersizlik ile gerçek yan yana getirilemez, getirdiğini söyleyen ya- gerçeği bilmiyordur ya da değeri bilmiyordur. Post-yapısalcılık "gerçeği" yok-etmeye çalışıyor.
11- Doğruluğun kabulü, kaçınılmaz olarak "dayatmacı" tutumu da getirir ve "faşizm" burdan beslenir. Hiç-bir dayatmanın olmadığı veya sıfır dayatmaya yakın “doğruluk değeri” üretmek olanaksızdır. Post-yapısalcıların tüm "üst-söylemlere" karşı olmalarının nedeni bu/dur.
12- Çünkü tüm-üst söylemler "gerçeği" temel alır ve ”doğruyu doğurur”. Ama bu aynı-zamanda “ölü bir doğumdur”.

Bu saptamalar “ışığında” aşağıda “dil doğruluk ve ötekileştirme süreçlerine dair” ortaya konulmuş olan soruları cevaplamaya çalışacağım;

I- Doğruluğu şu ya da bu ölçüde bir frekansı ifade eden anlaşmaya indirgemek, doğruluğu bir entersübjektivite olarak tanımlamak anlamına gelmektedir... Böylece, doğruluk ile gerçekliğin temsili gereksinmesi arasında, dilden kaynaklanan gerilimin aşılabilmesi mümkün müdür?

Soruyu ve "sorunun" gerisindeki "sorunu" şu şekilde "okudum". Dil denilen aygıtın "gerçekliği" anlatma/yansıtma noktasında bir sorunu var. Bu nedenle de eskiden beri, "doğruluğun_ölçütleri konusunda" bir tartışma var. Doğruluğu sağlayan/getiren, söylemin "gerçekliğe" uygunluğu mudur (öyleyse "gerçek” nedir?), yoksa söylemin "kendi-içindeki" tutarlılığı mıdır v.b. şeklindeki "DİL “kaynaklı gerilimler", tanımlanan "enter/subjektivite" ile aşılabilir mi?
Hayır. Doğruluğu getiren "gerçekliğin-kendisi" olduğuna göre "gerçeği yok etmeden” doğruluğu yok edemezsiniz ve doğruluğu yok-etmeden faşizmi yok edemezsiniz. Örneğin, bir materyaliste göre, “Tanrı-idesi” yok edilmelidir çünkü bu "gerçek-anlayışı" “yanlış” -doğmatik VE "dayatmacıdır". Bu argümana sahip olan "kişinin-kendisi de" eleştirdiğinin “kuyusuna” düşmektedir, çünkü onun da "dayanakları/gerçeği" vardır. İşte bu noktanın "fark-edilememesi" açmazı beraberinde getirmektedir. Anlaşmak "neyin-üzerinden" yapılacaktır, sorusu/sorunu "yine aynı kısır döngüyü" beraberinde getirmektedir.

II- Bu bilince ulaşması, içinde bulunduğu toplumsal kalıpların dışına çıkmasıyla olmayacak mı? Köleliğin olumlandığı toplumda "köle bilincine" ulaşmak, uç bir örnek.

Bu soru ve gerisindeki "sorunun "bağlamı-düzlemi" oldukça farklı. Doğru, iyilik/kötülük ve “eyleme” sorununu tartışmak için "ethik" alana geçip, "öncelikle" şu sorunun cevabı aranmalıdır. İnsan eylemesinin en temel/tümel amacı nedir? Eylemelerin "doğruluk" değeri bu soruya verilecek cevapla ilgilidir. Yukarıdaki soruyla başlayıp bu soruyla devam etmek, "karışıklığa" yol açar, bu nedenle “analiz” konularını, kavramsal “çerçevelerin” içine uygun bir şekilde yerleştirmek gerekir.

III- Etik de evrensel bir kavramsa, içinde barındırdığı "sorumluluk ve mecburiyet" dayanak mıdır?

Bu noktada epistemik-doğruluk ile "etik-doğruluk" arasında bağ-kurup, geçiş yapmak gerekiyor. Bu -geçişi yapmak için "öncelikle" her iki alanda da bir sonuçlandırmaya gidip daha sonra bu "sonuçlandırmalara" bağlı olarak, alanlar arası bütünsel bir yaklaşıma ulaşılmalı. Örneğin, varlık sorunu düşünülüp bir sonuca ulaşılır, bilgi sorunu düşünülüp bir sonuca ulaşılır, aynı şekilde değer sorunu düşünülüp bir sonuca ulaşılır ve bu sonuçlar ışığında denir ki; ben-im için "gerçek/şudur."(ontik sorun). Gerçekliğin "doğru/bilgisi şudur (Epistemik sorun). Bu noktada "hangisinin öncelikli sorun olduğu tartışmalı bir durumdur. Bu ikisine bağlı olarak da "şu şekilde" yaşayacağım (Ethik sorun). Dikkat edilirse varlık ve bilgi sorunu ethiği önceliyor. Bu anlamda yaşanılan açmazların bir nedeni de bu. Öncelikli olanları "çözüp" bir sonuca bağlamadan "başka-bir" alana geçilmesi ya da “gerçeklik ve doğruluk” konusunda bir sonuca ulaşılmadan etik sorunun içinden çıkılması olanaksızdır. Önce bu ikisinin halledilmesi gerekmektedir.

IV- Nesnellik… Bireyler arası ikna ve karar vermenin kendisi midir, üst başlığı mı?

Bu sorunun cevabı "nesnelliğin" "öyle-olup olmamasına" bağlıdır. Pozitivizm bunu "denedi" ama başarılı olamadı. Mutlak anlamda “nesnelliğe”" ulaşa-bilseydik zaten "sorunumuz" kalmazdı. Bu sorun yine "gerçeklik" tartışmasıyla ilgilidir. Çünkü “nesnelliği” doğuran "gerçeğin-varlığı/yokluğudur.

V- Dil ve toplumla kuşatılmışsak, "etkileşim süreci süjelerden herhangi birinin bilincine indirgenemez"in mümkünlüğü ne kadardır?

Bu soruya "nihai-bitirici" cevap bulabilmek için “dil ve anlam” sorunu konusunda bir sonuca ulaşmak gerekir. Bu sonuç zaten bu soruyu çözüme kavuşturacaktır. Kısaca dilin “neliği ortada” bir sorun olarak dururken, "dil ve toplumla kuşatılmışsak" diye bir "yargıya" dayanarak soru formüle etmeye çalışmak aynı zamanda "bu böyledir ve bu yönde düşününüz" demektir de. İyi de dilin bu şekildeki "konumlandırılmasına" karşı çıkanlar varsa eğer ki var, bu durumda bu sorunun "formülasyonu" yanlış yapılmış demektir.

VI- Buradaki soru, tekrar, "etik" için belli doğrular kesinlikle gerekli midir? Ortak-ortalama kurallar ne olmalıdır? Nasıl elde edilmelidir?

Etikle ilgili bir soru ve gerçeklik/doğruluk sorunu halledildiğinde bu sorun "kendiliğinden" çözüme kavuşacaktır.
Ortaya konan iki ayrı gerçeklik anlayışının, sonuç olarak doğurabileceği bazı sıkıntılar var. Biri “doğal denilen” diğeri de “yapay denilen” “kültürel” gerçeklik alanı. Bu noktada, kültürel alan, dille daha sıkı-fıkıdır, buna karşın doğal alan dile göre daha özerk ve “nesnel” içerikler taşır; Bu çözümleme biçimi "bilimsel-dile/akla-mantığa" üstünlük ve dolayısıyla "erk" kazandırır ki pozitivist ve neo-pozitivist anlayışların dayanakları da bunlardır. Bu çözümleyiş biçimiyle aynı zamanda, amaçlanan "erksiz" dile ulaşmak mümkün değil.
Bilimsel bilgilerdeki "doğruluk" durumları mutlaklaştırılmıyor, bunlar zamanın doğrusudur, gelecekte değişebilir ve bu durumun kabul edilmesi de sorunu çözmüyor. Çünkü bunların, söyleyenin yaşamından sonra değişmesi/değişecek olması, onun “yaşadığı zaman” açısından bir-şeyi değiştirmiyor. Bunlar mutlaklaştırılmıyor, mutlak doğrular olarak alınmıyor denilmesi de sorunu çözmeye yetmiyor. Bilim dili daha nesnel-objektif/tutarlı ve dolayısıyla doğru denildiğinde, bir başka dil ve o dili "konuşan" ötekileştirilmiş" oluyor bu durumda. Öteki görülenle birlikte-bir arada "barışık" bir halde yaşanabilmesi mümkün değildir. Ben-im değerlendirmelerim ise şu yönde: Kültürel gerçeklik alanı denilen de, doğal gerçeklik alanı denilen de, dilin ürünü ve yapay. Dil, her iki alan denilene de "kendi/etiketini" vurup yine kendi "formlarını" yükleyip o alanları "formalize-ediyor". Devrimlerle zaman-zaman sadece "belli" yapılar formatlanıyor ve yine bunlar belli "formatlara" göre yapıldığı için "bitirici" olmuyor. İslami denilen dilin paradigması, toplumu kendine göre formalize etti ve sonra "kendisi" sorun oldu v.b. Bilim alanında da aynı-kısır döngü yaşanıyor. Bilimsel süreç denilen çizgi lineer değil, öyle "sanılmasına" rağmen değil. Toplumsal yapılanmalarda olduğu gibi bilim alanında da "devrimler" oluyor ve bir paradigmanın yerine yeni bir paradigma konuluyor ve bu paradigmal değişim, teknolojiyle birleşince "bilimsel-ilerleme" miti ortaya çıkıyor. Allah aşkına, nereden yola çıktığını ve nereye doğru gittiğini, nasıl gittiğini ve hedef noktasını “bilemeyen”_ ki bilinmiyor bunlar_, yaptığını sandığı yolculuğa “nasıl ilerleme” diye-bilir?

(Doğrularımızı "mutlaklaştırmadan" nasıl s-avunabiliriz?)

Yazılamalar "ışığında" şunları söyleye-bilirim. Çok yeterli ve sis/tematik olmasa da. Bu sorun için parlamenter demokrasilerde önerilen çözüm, "çoğulculuktur". Ancak ben post-liberalizmin, allayıp-pulladığı ve piyasaya sunduğu bu çoğulculuğu, kuzu postu giydirilmiş "kurt" hikâyesi olarak okuyorum. Bu teze göre, farklılıklar birlikte ve bir arada barış içinde yaşayabilir. Tekçi (monist) anlayış yerine "plüralist"/çoğulcu anlayış "ikame" edilmeye çalışılıyor. Post-liberalizmin amacı bunlarla, özel ve öznel, yerel olanı, farklılıkları korumak yaşatmak savunmak değil de, bunlar "üzerinden" kendi iktidarını "sür-ekli" kılabilmektir. Eş-deyişle bu post-liberal olan post-modernistlerin, kapitalizmi ayakta tutmak için kullandığı bir "enstrüman" sadece. Post-yapısalcılar ise bu açıdan bakmıyor veya en azından bazıları bakmıyor veya en azından ben denilen bakmıyor. Merkezi otorite denilen "iktidar-aygıtı" için en önemli tehditlerden birisi "ötekileştirilmemiş" kitledir (Böl-parçala-yönet pratiği). Post-liberallerin "farklılıklar" koruması ve hatta "teşvik" etmesi farklılıklar kaynaklı bir "kaygının-değil", sistem-iktidar kaynaklı bir kaygının sonucudur. AB’nin "Kürtler" üzerinde bu denli durması "Kürtleri" çok sevmesinin sonucu veya "farklılığı" savunmasının sonucu değil, başka kaygıların bir sonucu: Onlara, "sorun-olarak" gördükleri haklarını teslim et ve onları sisteminle barıştır ve siz "beyaz-Türkler" bunun için bazı fedakârlıklarda bulununuz, sizlerin bu karşılıklı fedakârlığı benim "sistemim" açısından gerekiyor. Bu çözümlemeden "ötekileştirmenin" kaynağına sadece merkezi otoriteleri koyduğum sanılmasın. İKTİDARI Ç-ÖZÜMLEMEK İÇİN BİLGİNİN ARKHE/O/LOJİSİNE başvurmak ve onun "kılcal-damarlarında" gezinmek gerekiyor. (Foucault denilen “ustaya” saygıyla “ithaf” olunur)

Diğer seçenek olarak sunulan "dilsizliği" söylemi ben-deni,lende, dili reddetmek ve onu ortadan kaldırmak anlamına gelmiyor. Dilsizliği okumam şu-şekilde;
“gerçek” dasyanakları olmayan ve dayanakları olamadığı için PİÇ-DOĞMUŞ/ÖLMÜŞ DOĞRULARI da olmayan anlamı (ama anlamsızlık s-avunusu da yapmayan, çünkü sonuçta o da bir anlam) reddedip, HİÇLİĞE-dayanan (Yani "bir-ŞEYE" değil veya bir şeye dayanmayan, çünkü hiçlik, "bir-şey-değil")bir dildir,dilsizlikten anladığım.

Kısaca ("anlamsal-olarak") susarak "konuşmak" gibi… 

DİLİN -SON-UCU “HİÇ-LİKTİR”

“Bu ne bir savaştır ne de bir s-avunudur.” Savaş “karşıt güçleri” gerekli ve zorunlu kılar. Hiç-liğin “karşıtı” olanlar _olduğunu "sananlar"_ henüz "kendileri" bile değilken nasıl "düşmanlık" edecekler “o”na? Onlar kendileriyle "boğuşuyorlar" daha ve işin ilginci onlar aynı zamanda “düşmansız da” yapamazlar. Çünkü “başkaları üzerinden” kendilerine “doğru” gitme gibi bir “hastalıklı tutumları” var, onların. Hani tanrı “üzerinden”onun “kulu” olarak “kendini” var-kılma hikâyesi “gibi”.  Savaşmaz o, çünkü “bir-taraf” değildir.

Düşmanlık edebilmesi için bir şeyin "öncelikle" kendisi olması gerek. Bıyıklıyı ve onun düşmanlık-dostluk algısını düşünürseniz anlaşılması kolaylaşır. Öte yandan bu cümle kuruldu diye “hiç, kendisi olduğunu iddia eder” çıkarımına da ulaşamazsınız. Bu sizin ”hiçe yüklemeniz“ olur. HİÇ olanın "kendisine" dair bir yüklemesi, içeriği “yoktur”. Olduğu anda zaten (sizin de çook iyi anladığınız gibi) hiç-hiç olmaktan çıkıp bir ŞEY haline dönüşür. Kısaca düşmanı olamazsınız siz, hiç olanın, çünkü henüz “kendiniz bile değilsiniz”. Hani sağ-milliyetçi ideoloji gibi. SOL olduğu için sağ-ideoloji var, ”solun düşmanı-hasmı” olarak sağ var.” Kendinde” bir sağ dünya görüşü yok…
Bu bir savunu da değil. Çünkü nihilizm ve savunu yan-yana geldiğinde nihil zeval görmeye başlar. “Kendisi “üzerinden” konuşamaz “O” söz “üzerinden” konuşur sadece ve “s-özü” yerle-bir etmeye çalışır. Özellikle de sözün “değersel” içeriğine "vurmaya" çalışır. Betimlemenin ötesinde değersel yargılayıcı söz, kalıp hale gelir “donar/dondurur ve durdurur. İşte bu noktada bu söze vurmak gerekir. Söz en çok “”Gerçek/sanal”, “doğru/yanlış”.mutlak/göreli”, “iyi/kötü”, moral/im/moral” v.b. alanlarda “donmaya ve dondurmaya” hazır ve nazırdır. İşte bu noktadan sonra “hiçlik” devreye girer. Bu vurgusu "patolojik"-hastalıklı bir vurgu-yıkım değildir. Kangren olmuş olan kısmı “KESİP-ATMAK” gerekir, başka da bir ”seçenek yoktur”. Eğer “geri kalan” kısmı kurtarmak istiyorsanız...

Diğer insanlık dillerinde durum nedir bilmiyorum, ama “var, varlık, var/oluş” gibi terimlerin Türkçe’de “korkunç-faşizanca bir "BUYURGANLIĞI" var. Faşizm aynı zamanda “kendine güvensizlikte” bulur kaynağını. Bilirsiniz, tanrı kendisine pek güvenmez o nedenle “tabuları, kutsalları, cennet ve cehennemleri” vardır. Eleştiremezsin, tövbe-tövbe. “kutsal O”. Kutsalsa, e bırak o zaman, ona “zeval-gelmeeez”. Yok hayır. “Bu metinler ilahidir”, O’nun kitabıdır eleştiremezsin. Eleştirirsem ne olur peki? Cehennemde cayır-cayır yanarsın, günah. E, o zaman bu “eleştirel akıl bana verilmeseydi”. Nasıl bir "hikâyedir bu" ki neresinden tutarsan "elinde" kalıyor. Neyse. İşim tanrıyla değil de, “varlık” tanrısıyla ve onun getirisi olan “var-oluş sancılarıyla”. Her nedense “var” ve “varlık” deyince her şeyde ve herkeste tüm akar-sular duruyor. E peki, niye varlık, "mutlak" ve "yadsınamaz" olarak kabul görüyor? Sen deli misin? Nasıl varlığı ve hele de kendi varlığını "şüpheli" bulup yadsırsın, aklını mı kaybettin? Hem bu soruyu soruyorsun hem de bir taraftan varlığını yargılıyorsun, hem bunları yazıyorsun hem de varlığını? Ne yani "ilginçlik mi" taslıyorsun, değişik laflar mı bulmaya çalışıyorsun? (He vallah ben "ilginç" laflar ederek "ilgi" çekmeye çalışan bir zavallıyım. Lütfen ilginizi benden eksik etmeyiniz, bu zavallı kulunuzu, “aaa, ne kadarda egzantirik laflar eden, düşünen bir insan “şaşkınlıklarıyla” doyurunuz, besleyiniz lütfen, yoksa bu garibim siz şaşırmadıkça yaşayamayacak.)

Sizi gidi varlık “faşistleri” sizi gidi varlık “fetişistleri” siziii…Merak ediyorum da “Allah” olsayadınız “derdiniz ne olurdu acaba?İşte o zaman doyurur muydunuz bu aç “gözlülüğünüzü”? Eheeeey "HİÇLİK" çöllerinde "VARLIK" serapları görenler!!!!Bari “gördüklerinizle” “yetinmeyi/öğrenin” artık...

Hiçlik “yol gösterici” değildir. Yol gösterirse s-özün tuzağına “düş-eceğini” bilir. Hiçlik “bir şey” değildir". Ona dair "yükleme yapamazsınız ne olumlayıcı ne deplumsuzlayıcı. Peki, nedir hiçlik denen derseniz, HİİİÇ der-im, yani kendisi mi derseniz, yine hiiç derim (ve bilirim ki siz "bunları" anlarsınız). Hiçlik “başka olduklarını” sanalrla" ilgilenir ve onları "çökertmeye" çalışır. Yıkıcıdır-karşıdır- çürütücüdür. Zaten ona göre, insan ve hayatı denilen çürütülmüştür “bu halleriyle” ve bu "çürümüşlüğün" gösterilmesi gerekir. Bıyıklının da "yapmaya" çalıştığı gibi. Susmak da “sadece susmaktır”. Susulduktan sonra “artık kalır her şey”-, ne iyi ne de kötü demek mümkündür, çünkü susulmuştur "artık "...

Nihil kavramına Türkçe’de oldukça "farklı" içerikler yükleniyor. Daha uygunu Türkçe’de nihile karşılık gelen “hiçlik”, “nihil-durumu” anlatmakta yetersiz kalıyor. HİÇE yüklenen “aşırı” olumsuzlayıcılık, onun “nötüralize” etme işlevini ortadan kaldırıyor. İnsanlar öfkelendiklerinde karşısındakine içini "kusmak" için en çok “SEN BİR HİÇSİN!!!” der ya ve bunu derken de karşısındakini yerle bir etmek ister ya. İşte sanırım bu içeriğin tamamını değil, ama sonuçta "olumsuzluğunu" hiçe taşıyıp, hiçlik daha çok "negatif" değer hali olarak algılanıyor. Hiç anlayışımı, (sözün olanakları elverdiğince) şöyle ortaya koyabilirim:

Şu anda diyorum ki, sevgili X (Dediğim anda zaten nihille çelişmiş oluyorum, çünkü size "sevgili" değerini izafe ettim ve bu "bilinçli" bir çelişkidir.),”ben denilen için sadece bir “hiçtir”
Bununla da kastım şu: X denileni “değerlendirmekten uzak” duruyorum. O ben denilen için anlamlı da değil anlamsız da değil, iyi de değil kötü de değil, insan da değil hayvan da değil...
Kısaca X, bir hiçtir. Denebilecek veya denilerek "tüketileceklerin" “ötesinde” sadece bir hiç... Bu nokta çok kritik işte… ve bu noktanın anlatılması da anlaşılması da zorlaşıyor, dilin “kırılma” noktası burası işte.

Dil denilen hep bir şeyler anlatabilmek adına kurgulanmış ve kullanılmış. Şimdi bu noktada, hiçliği anlatamıyor dil, çünkü o hep _hep_ amacıyla kurgulanmış. Tasavvuftaki hiçliği düşünün. Yaradanının azameti/yüceliği karşısındaki o “zavallıcık” o hali de biraz nihile yakın duruyor. Ama sanırım şu noktada zorlanma yaşanıyor ve “modern dilin kurgusuna” göre düşünen için de bu zorlanma çok doğal.

Hiç dedinldikten sonra, yaşama nasıl geçiş yapacağız ve onu nasıl onayacağız? Hiç her şeyi tüketiyorsa geriye ne kalıyor? Şaşkınlığınız ve bu durumun “olmazlığını” savunmanız, şimdiye değin yaşamı hep belli gerçekler, ve onun “piç/evladı” olan “doğruluk” üzerinden “kurgulamanızdan” kaynaklanıyor.
Hayır…! Hiş de “öyle” değil.. değil. Tam tersinehiç-olandan yaşama açılındığında, , "önünüze “sonsuz” olanaklar serimleniyor. Atlas halılardan hem de. Sevgilinize ve sevgiye “hiç” dedikten sonr aonları tüketmiş olmuyorsunuz, sonsuzca özgürleşmiş oluyorsunuz. Önünüzde artık sizi bağlayan, söz-kuramlarınız, yafta/yarhılarınız yok artık.Sevgiyi “sevgiye” göre yaşamadığınız için, sevgili dediğinize “sevgilim” demediğiniz için, artık “her şeye” hazırsınız İşte bu gerekçelerle tüm sözlerim susmaya/susturmaya “doğru” gidiyor.

Hani Wittegenstein’ın deyimiyle bunları anlayan “bunların gereksiz olduğunu da” anlar ve bir merdiven gibi “kullandıktan sonra (geriye dönmeyi istemiyorsa eğer) kaldırıp, fırlatır atar, hep-olan o “boşluğa” doğru ve ordan geleni yine “oraya” teslim eder..

Hiçlik nereden çıkıyor? (Bu ve buna benzer sorular, "hiçlik" açısından bakıldığında anlamı olmayan, g-ereksiz sorular. Çünkü bu tip soruları "formüle ve formalize eden", yine "o dilin kendisi". Dolayısıyla ve zaten hiçlik, "o dilin-kendisinin-sanılanın" çökmesidir de ve bu noktada "çöken-geçerliliği-olmayan" o dilden hiç-bir soruyu/sorunu da "muhatap olarak almaz" ve o dili, bu sorular bağlamında konuşurken yine kendi-kendisiyle" boğuşmaları olarak değerlendirir. "Kırmızı veya yeşil veya bilmem ne" renkte gören "o" gözlüğün ve gözlüğün g-erisindeki gözün “sanılan” sorularıdır bunlar ve "doğal" olarak, anlama/dayanaklara dayanarak "erekte" olması nedeniyle sorularını "kendisi-açısından" formalize eder ve fakat bunun farkında "olmadığı" için karşısındakine "sorduğunu" zan/neder. Çünkü "o dilin”  paradigması ona bu "karşıtlık-durumlarını" dayatır ve o da bu "sanıları-zemininde" soruları sorduğunu zan-neder. ol-hikaye bundan ibarettir.)

Nihilizmin tarihsel sosyo-kültürel/siyasal “arka planı”senin tüm bir “geçmişin, şimdinin ve geleceğin”… ve bu noktada nihilizm için o kadar "zengin-bol" örnekler sunuyorsun ki “sen bir hiçsin” demekten daha kolay bir çıkarım türü kalmıyor geriye. Tüm bir insanlık tarihi "denileni" (ki ben-im bunu "okumam", şu şekilde, tüm bir dilsel tarih), insanlık denilenin hiçliğinden kaçışı olarak görüyorum. Dil denilen ise bunu "kutlu-bir doğum" olarak görüyor (NE DOĞUM AMA!!! Ne doğur-tan belli, ne anası belli, ne çocuk var ortada. Piçlik durumunda bile bir "belirlilik" var.). Oysa bu "ölümün" kendisi. Çünkü bu "söylemle" başlayan "ölüm", ölümden kaçma, ölümsüzlüğe ulaşma çabasını doğuruyor. Ne zavallıca bir çaba! Kısacık, bir nefeslik "ömür" dediği hayatı dahi "of-puflarla" geçiren varlığın, "ölümsüzce" yaşamasının ne anlamı olabilir ki?
Hiçliğe karşı tüm s-avunma çabaları "boşa-çıkmaya" mahkûmdur. Çünkü ondan her-kaçış, biraz daha ölümcül olanı getiriyor. Ondan her-kaçma çabanda bir şey olmak adına bir-şeyler demen/söylemen  g-erekiyor. Bu "erekte" olma doğrultusunda da her şeyi öldürüyorsun. Daha da beteri, ortaya çıkarılan bu erekte olma durumunu "doyuracak-uygun obje bulunamadığı için, rahatlama da sağlanamıyor". Ne tanrın -gelip “kapını çalıyor”, ne sevgili dediğin gelip seni “buluyor”, ne de sen bir “varlığa” ulaşabiliyorsun.ne de “kendine”"
Tüm bir geçmişin ve şimdin “bu durumun” kanıtlarıyla dolu. Özellikle de modern denilen zamanlara geçip, daha fazla “akıllandıktan” sonra ha bire, bu soruları sordun kendine ve hala da soruyorsun. Oysa “eleştirel” aklın, söylediğin her şeyi devamında yerle bir ediyor.".Kısaca bir-şey olma adına söylenen her-şey, aynı zamanda kendi kendisini de çürütüyor.."çürütüyor.
Ben ve her şey aslında hiçten ibarettir demek, niye "tüketici-eylem kırıcı" oluyor ki? Asıl o zaman insanın önüne "sonsuz-olanaklar-olasılıklar" kapısı açılıyor. Aslında anlıyorsunuz ve "onay" vermiyor da değilsiniz, biliyorum bunu. Yine de hiçliğe "karşı-söz-söylemeniz" gerekiyor. Ama şunun da farkındasınız ki “hiçten” öte söylediğiniz her şey, yerle bir olmaya “sonsuza-değin mahkum olacak” ve yine tarihim dediğiniz alanın “arenasında” yerlerde sürünüp duracak"...
Bu durumda realistlerin “şöylesi" bir “açmazı” var. Ne söylersem söyleyeyim, “tarih arenasında” bunlar da imha olacak, bu durumda söylenmeli mi yoksa söylemden ”kaçmalı mı”? Kaçmak olmuyor, “boşluğa düş-müş” hissi uyandırıyor. S-öylemek de olmuyor, “yazgısı belli, s-öylemin”.
"Peki o zaman ne yapmalı. S/özü olanın sözleri onu “b-ağlayıp” , “özü/gürlüğünü” elinden alıyorsa ne yapmalı?

En önemlisi de ne biliyor musun,"yaşamak " dediğin elinden-avucundan k-ayıp/gidiyor. Çünkü demeye "başladığın anda", dediklerin "üzerinden" hayata açılmaya başlıyorsun ve biricik “amacın olan yaşamak”, anında "araçsal-konuma" düşüyor, bunun sonrasında da “gerisinden geliyor” o bitmez tükenmez sorular, arka-arkaya:
Nerden geldim? Niye geldim? Niye yaşıyorum? Yaşamamın "mutlaka" bir sebebi olmalı, beni bir yaratan olmalı, bu bir bütün ve bu bütünün bir gayesi olmalı, "gayelilik" nedir peki, gaye derken neyi kastediyorsun, ben parçayım parça bütünü bilemez, ona vakıf olamaz, ben gözlüklüyüm, daha da ötesi gözüm gözlük zaten, senin gözün gözlükse ve o gözlük sana göre gösteriyorsa diğerlerinin gözlüğü olduğunu nerden biliyorsun, onların rengini nerden biliyorsun, sen gözünün renginden görüyorsun, renk nedir, ışığın tayflarındadır, ışık nerdedir, nasıl hareket eder, ışık hızı sabit midir, ondan hızlı başka bir şey niye olamıyor, biz sınırlıyız belki de vardır ama bizim algılayamayacağımızdır, algı nedir, sen kimsin bir ÖZNE MİSİN değil misin, nesne nedir, nesneyi yaratan özne midir, öyleyse özneyi yaratan kimdir, onu yaratanın bir yaratanı yok mudur, hayır yaradan-yaratılamaz, niye sabittir, sabitlik nedir bir-şeyin sabit olması ne anlama gelir, sabit diye bir "şey" var mıdır sahiden, oysa her şey parçacıkları düzeyinde hareket halinde, biz bunları göremediğimiz için bir-şeylere sabit diyoruz, sabit diye bir durum yoksa hareketi nerden biliyoruz, bir şeylere hareket dememiz doğru mu bu durumda, her şey zıddıyla birlikte varsa ve anlam kazanıyorsa zıddı olmayanın kendisini nasıl bile-biliriz, KENDİSİ ne demektir, kendi olan bilinir mi, bilmek ne demektir, bildiğimizi nereden biliyoruz, biliyor muyuz sanıyor muyuz, bilmiyorsak sandığımızı nereden biliyoruz, sanıyorum demek için "ASLINI" bilmek gerek, aslı yoksa neye sanı diyeceğim, demek nedir, dediklerimiz, dediğimize konu olanı anlata-biliyor mu?????
Tüm bu sorular ve sorunlar “bezdirdi” sanırım seni, oysa bu “tamamen” senin öykün, tarihi seyrin...Ama senin tarihin-anın ve geleceğin de işte bu!!Sor/gulama ve cevaplama çabaları

"İ N S A N C A   P E K   İ N S A N C A" "elde VAR-HİÇLİK... HEP-HİÇLİK VE HER-ZAMAN-HİÇLİK… B-öyleydi, böyle ve böyle olacak.

Ne kadar "ıkınırsak ıkınalım" bir-şey çıkmayacak, çıksa da biz ona hep "BOK" diyeceğiz. Arkadan-yaşamın gerisinden b-aşka bir şey çıkmaz çünkü..
Renklerini (örneğin bunu "MOR-imi"-üzerinden görür) kaybetmiştir, “O” ve  coşkusunu. Gülmesi-gülümsemesi bir "maskesidir" ölüme ve "ölümlülüğüne" karşı, bu nedenle "gülme üzerine" kitaplar yazar. Yüzünde hep acı vardır aslında.
Dilin- bin-bir çatallı-sonsuzca “zokasını” yutup, derinliklerine indirmiştir bir kere ve "onunla" aradıkça, her bir iğne geriye doğru çekilir. En büyük olanı da, kalbine saplanmıştır, ÖLÜM-ZOKASI!!! Ve işte bu nedenle “iflah” olamamaktadır.

"BİR FANİNİN ÖZ/NE ÜZERİNE İRONİK SAYIKLAMALARIDIR, KİMSE ÜZERİNE ALINMAYA!"

G-özümde gözlük, başımda "anlamlama-şapkam/b-aşlığım, b eynimde s-özlük, elimde olası "gerçekler/dayanaklar" bastonuyla iki-büklüm g-ezerim bu âlemi. Hep merak eder dururum,acep bir şey miyim ben? Öyle isenasıl, ne menem bir şeyim? Bu bütünün içinde, acep benim de bir "işlevim" var mı? Olmalı tabi, bütün bunlar bir hiç adına olamaz. Bir anlamım/değerim olmalı, çıkarım, emelim olmalı benim, tüm-bu işlerden... Her şey bir HİÇ adına olamaz, bütün “bunlar” bu korkunç bir durum olur.
Bazen kafam karışır. Sözlerim mi gözüme gözlük taktırıyor, yoksa bin-bir gözlüğe sahip gözlerim mi sözlerimi farklılaştırıyor? Gözümle beynim, beynimle sözlerim, bir-birine dolaşıııp-duruyor.
Bütün bunlar var saymalarım üzerine tabi. Varım-ben olmalıyım dedikten sonra gerisi doğal olarak geliyor.
Öz/neliğimoldukça sorunlu. Bu sorunlar öz-neliğimin olmadığını kanıtlamaz veya bir hiç-olduğunu ve zaten varsa bir-şeyler, onlar “hiç-olmaktan” çıkmış-varlığa gelmişlerdir. İyi de, bu kâbuslar nereden çıkıyor? Bu varlık sorgulaması "hangi-çatlaktan" çıkıyor? Beynimdeki hangi kısa-devre, hangi "de ja vu" durumları beni "şüphelere" sürüklüyor?
Hadi hiçliği savunanlar, sanıları kökünde kurutmaya çalışıyorlar. Peki, bir “realist” olarak sen “var-san” ve bu "kesinse" o zaman derdin ne? Niiye ortalıkta ha bire-bir şeyleri kanıtlamaya çalışıyorsun? Buna bağlı olarak da “şöyle” diyorsun..Varsam, bu varlığımın “dayanakları” olmak zorundadır ve o dayanaklar “gerçeğimdir” benim. Her ne kadar “eksik/eksiltili de” olsa, “onlarsız” yapamam ben. Dayanaklarım varsa, buradan çıkarım “doğrularım da” olmalıdır ve bu işte böylesine bir-birini tetikleyerek sürüp gidiyor, seni de sürekli bir “sürüncemede” bırakıyor. Ben varım dedikten sonra başına ne belalar açtığını görebiliyor musun?
İyi de varsan bu "varlık naraları" niye? Var olan vardır ve "sancılanıp" durmaz.
Varlığın kanıta mı ihtiyacı olurmuş? Acep emin değil miyim varlığımdan da onu S-AVUNMAYA çalışıyorum? Tanrının tilmizleri-çömezleri olur mu? Kooos-kocaman tanrı o. “Ol” dedi mi oldurur. Yok-ol dedi mi yok-oldurur. Varlığın kanıta mı ihtiyacı olurmuş?
Yoksa ben "yanlış" gözlüğü mü taktım yahu? Bu gözlük mü benim kafamı/beynimi bulandırıyor? Ne yaman çelişki bu annem! Gözlüğüm olmadan göremiyorum, başlığım olmadan düşünemiyorum, sözlerim olmadan bildiremiyorum. Ama aynı zamanda gözlüğüm gözlerimi "kör" ediyor, başlığım her-şeyi bulandırıyor, s-özlerim”hep beni k-andırıyor”, sürekli bana yalanlar-masallar uydurup duruyor. Neyse, he-pisi de "eksiltici" olsa da, “bütünden” yalıtılmış da olsa “hiç olmamasından” iyidir anne (Anne nerden çıktı şimdi yaw! Freud duymasın bunu, alim-Allah şimdi buna da bir-sürü kulp takar valla).
Ne diyordum. Evet, “her-şey” hiçlikten daha iyidir. Hiçlik kap-karanlık. Ben korkarım karanlıklardan. Hemen aydınlıklar yaratmalıyım, “beyazda buluşturmalıyım tüm renkleri”, hem beyazlık sonsuzluğu çağrıştırıyor, ben sonsuz olmasam da, sınırlı-sonlu fani olsam da yine de "sonsuzluğu" düşünebiliyorum ve ondan "pay-alıyorum". Ne mutlu bana ki ben bir hiç d-eğilim.
Henüz "aslımı " bulamasam da (14 numaradaki Aslı değil oğlum.., Dur yaw bu espriyi de yapmayalım, şimdi birileri gelir, o 14 numaradakileri oralara sürükleyenlere bak sen diye bağırmaya başlar) "astarımla" idare ediyorum işte. Gözümde gözlüğümün olması "zorunluluk" olsa da, gözlük "sığ/sınırlı yanlış-yunluş” da olsa, bir şeyleri gösteriyor işte. Ehven-i şer meselesi yani. Buna da "şükür". Ya hiç olmayaydı ne ya-pardık o zaman?
Aslını bilmesek de, gitmesek de görmesek de ben "biliyorum" o aslı var işte. Astar, aslının olduğuna dair bir veri değil mi hem? Kim demiş hiçlik var ve onun "ötesinde de" bir şey yok diye? Bunca "astar" neye delalet? Tüm yaşadıklarım bir rüya olsa bile, sonuçta bu rüyayı gören “gerçek” biri vardır, bu gerçekliğin ne olduğunu bilmesem de, astarı elimde olsa bile, hoşnutum bu halimden. Astarlarım benim-siz. Astarım rüyalarım benim. Siz hiç eksik olmayın yanı-başımdan, emi? Ben astarsız ne yaparım sonra? Ben ölüp gitsem de, hem ölüm bir değişim-dönüşüm elbet ve bu sonsuz-bütün, bana ucundan kıyısından da olsa, ASLINI gösterecektir elbet.
Bana düşen "sürekli-ibadet" etmek. Pür-i saf bir mümin gibi, bütünün-sonsuzluğun bana “astarı da olsa” bir şeyleri verdiğine şükretmeliyim. Astarı varsa aslı da vardır ve sonraki tekâmüllerde ben de o "asıldan" payımı alacağım. Yok, öyle, toprağın altına def-edilip de, yokluğa karışıp gitmek. Bu böyle olmamalı, kimse bu "kötülüğü" yapamaz bana. Bunca düşün-dur, cırmala-tırmala, astara da olsa ulaş, sonra da "pisi-pisine" geberip yokluklara karış, bu kadar “basit” değil, olmamalı…
Eeee, nolcek benim o "bütünü-sonsuzluğu" fark eden o güzelim bilincim? Bu mudur yani ve bu kadar mıdır? Yok, hayır olmayacak, olmamalı, bütün bunu yapamaz bana, ölüm bir son değil, ben o "sonsuzluk" içinde yaşayıp duracağım ve "zirveye" doğru tırmanacağım.

Astardan da olsa bir “ben-likle”, benliğimdeki g-özümle g-özümdeki gözlükler-im-le, bunların bağlı olduğu bir başımla ve başımdaki “dayanak/gerçek/doğru” bastonlarımla g-ezerim bu âlemi ben.

DİL-ANLAM-ANLATI “ANLAMLANDIRMA” İLİŞKİLERİ

1- Anlatma, anlama, “anlaşma” durumları, belli "anlamlar dünyasını" gerekli ve zorunlu kılar. Anlamdan söz-edilemiyorsa yukarıdaki "üçlünün de" varoluş gerekçesi ortadan kalkmış olur.

2- Her anlama-anlaşılma-anlaşma durumları belli türlerden  "iletişim" süreçlerini gerekli ve zorunlu kılar.

3- Anlatıya dayanan "tüm-anlamlar" dünyası, "kurgusal uydurmacalar" üzerine kuruluysa (ki "öyle"), bu durumda "anlatılar " üzerinden gerçekleşen tüm anlama anlaşılma ve anlaşma durumları da "uydurmaca süreçlere" dayanır (Anlatı “süreçlerine” dayanmayan iletişimler de vardır, bunlar üzerinde sonra durulacaktır.).

4- Anlatı, anlaşılma, anlama ve “anlaşma”, "olgusal-reel" değil "axiomatik",tanımsal durumlarla ilgilidir. Başka deyişle insan denilenler "öncelikle" yukarıdaki "dörtlünün" ölçütleri-sınırları-biçimi konusunda “tanımsal” anlaşmaya varmışlar ve bu "konsensüs" üzerine de bir takım durumlara "anladım/madım, anlaştık/madık" şeklinde değerlendirmeler yapmaya başlamışlardır.

5- Anlatı-anlama-anlaşılma ve anlaşma birer tanımlama sorunu ise eğer; bu durumda yapılan tanımlamalar (işlevsel değilse) çok rahat bir şekilde "bozuma" uğratılıp, yeniden tanımlamalar yoluna gidilebilir (Ki bunun yapılması gerekiyor. Şimdiye değin insanoğlu “hala” "iletişim" sorunu yaşamaya devam ediyorsa "iletişim-algısına" dair ortada sorunlar da var demektir.). Kısaca, anlama-anlaşılma ve anlaşma denilen iletişim süreçlerini, "sorgulamadan" ele alıp, apriori bir veri olarak kabul etmek, beraberinde sorunları da getiriyor. Sosyal bilimlerin, özellikle çağımızda, sıkça gündemine alıp, çözümleme konusu yapmaya çalıştığı İletişim süreçlerine yaklaşımı, oldukça "statükocudur" ve sağlıklı bir iletişim için ”iyi dinleyici olun”, hoş-görülü olun v.b. türden "beylik" çözüm “önerilerinin” ötesine geçememektedir.

6- Anlatamamak, anlaşılmamak, mutlak anlamlarıyla ele alındığında olanaksızdır. Çünkü "söz" denilenler, belli “anlamlar” üzerine kuruludur ve anlam bağlamında "bulunabilen" her şey, "anlatılıp-anlaşılır" kılınabilir. Potansiyel olarak da olsa bu “olasılık” hep vardır. Bu nedenle, anlaşamama-anlatamama-anlaşılamama, olgusal değil, "kişisel-yetmezlikler" sorunuyla ilgilidir. Buradaki “kişisel yetmezliklerle” ilgili olan olasılıklar da şunlardır:

Ya, "anlatıcı" anlattığı “anlamlar” dünyasına yeterince hâkim değildir ve bu nedenle de "iletisini" anlaşılır kılamaz ya da "alımlayıcı" konumunda olan, anlatılan “anlam dünyasını” "algılayabilecek" zihinsel olgunluğa-donanıma sahip değildir ya da her-iki durum birlikte yaşanır.

7- Anlamlar dünyası, sadece anlatılarla ilgili değildir. Dolayısıyla tek bir anlama-anlaşma "biçimi" yok. Öyle ya "bazıları da “koklaşarak” anlaşa-biliyor ki bu, en sağlam-doğrudan "anlaşma" biçimidir. İşte bu nedenle onlar iletişim süreçlerinde daha başarılılar. Tarihle sabittir ki insan denilenler “konuşa-konuşa” anlaşamıyorlar.

Hayvanlar- aaaah "güzel" hayvanlarım benim."Yılanım" ve "kartalım", yerlerde "sürünerek" ve göklerde "süzülerek" uçanlarım benim. Ne çoook özledim sizleri, biliyo musunuz? Dağlar-çekiyor (Böylelikle üstat Nietzsche’nin de “kulaklarını çınlatmış” olduk.)..

DİL-İM-İZLE ÖLDÜR-DÜKLERİMİZ

Bir "şey" olmak, ne anlama geliyor? Şeyler hazır ve verili olanlar mıdır, insan denilene, yok-sa, insan denilenlerce mi vücuda getirilip, mevcudiyet kazandırılırlar? Eğer bu böyle ise, bu durumda bir açmaz başlıyor. Şeyleştirici "eğilimlere" sahip olan insanın kendisi, hazır önsel (a priori) bir şey midir veya insan bir şey midir? Maddesel veya spritüel olarak "formlaştırdığımız"-şeylerin birer "şey" halinde olmasının, insan-dışı bir ölçütü-dayanağı ortaya konabilir mi? Konamıyorsa; bu durumda o şeylerin "onlar" oldukları ne denli inandırıcıdır?

Daha da önemlisi, "şeyleştirme" alışkanlığına sahip olan bu insan denilenin hayatı da "şeyleştirip", daraltmasının önüne nasıl geçilebilir (Bıktım tanımlanıyor olmaktan diyen şairin/şiirin "yakınması" haklı değil midir?)?

Yukarıda yazılanlara karşı, şu denebilir; şeyleştiren insan değil, biz zaten dış dünyayı şeyler halinde görüp-duyuyor ve "öylelikleriyle" algıladıklarımızı dille açıklamaya çalışıyoruz. Buna karşı şu denebilir; (ki şeyleri hazır ve verili kabul etme "naif" realizmin parçalanamamış olmasından kaynaklanıyor) bir insan "ben" dediği anda kendini "şeyleştirmiş" oluyor ve bu, “ondan değil”, kullandığı dilinden kaynaklanıyor. Bu şeyleştirme süreci, benlikten sonra “görüyorum-duyuyorum-gözüm-kulağım” v.b. denerek devam ediyor.

Şeyleştirme harekâtı, dilin kendisinden kaynaklanmaktadır. Konuşma-yazma-söz v.b. türden "konseptlere" baş-vurduğunuz anda, üzerinde "bildirimde bulunduğunuz objenizi" vücuda getirilmiş, mev-cudiyeti kabul edilmiş bir-şey-olarak kabul etmek zorundasınızdır. Zorunluluk burada bitmez. Bu zorunluluk, diğer zorunlulukları da tetikleyerek çoğaltır. Artık bir şeyler üzerine kullandığınız dili, "ciddiye" almak zorundasınızdır. Bu ciddiyet sizi, kullandığınız dilin içinde, doğru-yanlış-eksik-tam, kusurlu-yetkin, iyi-kötü v.b. türünden “değerleri” kabul ettirmeye zorlar. Veya böylesi bir dili kullanmanız, "ciddiyetinizi" kanıtlar.

İşte tam da bu noktada, kullandığınız dil siz de dâhil olmak üzere, “her şeyinizi ele geçirmiş olur." Dil denilen, insana “benliğinin kendisiymiş” gibi belletiliyor ve bu belletilme, oldukça ”içselleştiriliyor”. Bu durumda da bir insanın "kullandığını sandığı-diline" dair “eleştirel yaklaşım” ortaya koyduğunuzda, o insan, “ben-liğine” yönelmiş bir saldırı algısını yaşamaya başlıyor. Hayır, “örtülerini aralamaya” çalışıyorum desen de "bunu bile" “küfürmüş gibi” algılıyor ve sen denilene karşı “öfkeyle” doluyor.

“Ciddi anlamıyla" dili kullanmaya başladığınızda, aynı zamanda her-şeyden de kopmuş oluyorsunuz. Çünkü “dilde-şey” haline dönüştürülenler "aslında" "o şeyin kendisi değildir. Başka deyişle şeyleştirdiğiniz anda, onu tüketmiş oluyorsunuz. Bu noktadan sonra "artık" şeyleştirdiğinizi "bulmanız, ona kavuşmanız" olanaksız hale gelmektedir. Çünkü dil denilen, "gerçeklik" denilenle aranıza girip sizi ondan "koparıyor”.

Özetle söylemek gerekirse; dil denilen bir koparma-yarma-tüketme hareketidir. İlginçtir ki dil denilen bunu yapabildiği için insan "uygarlaşmıştır", yani doğadan-doğallığından ve "masumiyetinden" uzaklaştırılmıştır. Ünlü Babil-söylencesini bilmeyen yoktur sanırım. Babil kulesiyle arş-ı âleme doğru yükselen insan-oğlundan korkan tanrı, buyurmuş; “şunların dilini karıştırın- farklılaştırın da yükselemesinler”. Aslında (ne kadar iddialı bir sözce bu "aslında" bakar mısınız kibir ve gurur-haline) böyle buyuran tanrı biraz "cahalmış-sanırım". Şunu demesi yeterli olurdu; “şu insanları bir dil-sahibi kılın”. Aynı dili konuştuğunu sananlar da "anlaşamıyor" zaten.

İşte ol-nedenlerledir ki; "HİÇ" çok önemli ve "ciddi" bir ........................ (Hiçle başlayan bir cümleye hiç-bir yükleme getirilemeyeceği için, cümlenin sonu ........................ olarak ifade edilmiştir.) Çok önemli ve ciddi bir.................... çünkü; “şeyleştirme ve ciddiye alma tutumlarına karşı bir yıkım hareketidir".

En net "şeyleştirme biçimleri", din ve bilim alanında kullanılan dilsel-paradigmalarca yapılmaktadır. İlginçtir ki, bu iki alandaki şeyleştirmeler, bir-birine zıt alanlarda gerçekleşmektedir. Bilim dili olgusal alanda "şeyleştirmelere" giderken din-dili olgu ötesi denilen meta-fizik alandaki şeyleştirme süreçlerini temel alarak olgusal alana yönelmektedir. Dinsel alanın "düğümleri-açmazları da" bu yapısından kaynaklanmaktadır. Bilimsel dilin kendi içinde daha güçlü, geçerli ve güvenilir durması, duyusal algı alanına göre yapılaşıyor olmasının sonucudur.

Şeyleştirmenin en çok zorlandığı alan, "sezgisel-duyumsal" süreçlerdir. Duyusal temellere dayandığını iddia eden tüm "söylemler", şeyleştirme süreçlerinde zorlanmazken, duyu -dışı duyumsal ve metafiziksel süreçler "şeyleştirme" alanında zorlanmaktadırlar.

Sanatsal "yaratıların" bu denli üretken olması da, “şeyleştirme” süreçlerine karşı, “estetik” alanın direnç göstermesinin sonucudur. Şiir, roman, hep yazılır, sinema hep yapılır, çünkü bu alanlarda yapılanlar, bu alanın “kendisini” tüketemez. Diyor ya şair; “En güzel söz henüz yazılmamış olandır”. Çünkü “söz”, düşünce denileni veya akıl mantık denileni tüketebilir, ancak “güzel” denileni tüketemez.

Şeyleştirmenin “farkında” olmak, şeyleştirmenin beraberinde getirdiği olumsuzlukları ortadan kaldırabilir mi? Kesinlikle hayır. Hangi düzeyde farkındalığı/bilinçliliği yaşarsanız yaşayın, yine de "buna rağmen", bem beyaz bir sayfaya yazacağınız her-şey ve her-ne olursa olsun "kirlenmeye" yol açacaktır. Tanrı denilenin kendisi bile yazsa, bu kirlenme kaçınılmazdır.

Bu duruma “boşluktan-hiçlikten” kaçış diyorum. Buna dayanamamak. İlle de "anlam" ve ille de ”var-olma” " kaygısı”. Bu noktada şu soru gelecek; iyi de “böyle” nasıl yaşanır ki? Bu soru, işte o "anlama dayalı" yaşam anlayışının sonucu ortaya çıkıyor ve "g-ereksiz" bir soru. Veya sorularla "çözümlene-bilecek" bir durum değil.

Şeyleştirme süreçlerini getiren “üst-söylem” alışkanlığıdır. İnsanoğlu şimdiye değin, insanı, hayat, dünya ve tüm kozmosu, “büyük boy” kuramlarla açıklamaya çalıştı. Bu düşünüş biçimi, “mitoloji, söylence, efsaneyle” başladı, oradan da giderek, “semavi” dinlere sıçradı. Felsefe ve bilim de kaçınılmaz olarak, post-yapısalcı anlayışa değin, bu yolu izledi, sürekli “üst-söylemler” türetti. İşte bu üst-söylemlerin, kurgulayıcı dizgeleri içine, hayat, insan dünya ve varlıklar “şeyler” olarak dizinlendi. Bu noktada, üst-söylemleri ve “şeyleştirmeleri” ona "tabii" olan kitleler değil, o söylemlerin "kendisi" üretmekte, kitleler ise, bu söylemlere hayatlarını "dip-not olarak" düşmektedirler.

Fakat bu noktada şu ayrıma gitmek gerekiyor. Üst söylemleri ortaya koyanların kendileri ve ortaya koyuşları ile sonraki süreçler bir-birinden oldukça farklıdır. Peygamberlerin dinsel söylemleri ortaya koyuşuyla ve/veya koyduruluşuyla (ben-im açımdan iki söylem arasında pek fazla bir farklılık yok, kıran-kırana tartışmaların yaşandığı bu alanda), sonraki süreçler bir-birinden oldukça farklı. Son derece iyi-niyetlerle çalışmış- s-öylemiş bu insanlar. Ama bazen iyi niyetin kendisi de cehenneme giden yolları başlatabiliyor. Biricik Müslüman (müminlik düzeyinde) peygamberin kendisidir (Olabildiği kadarıyla). Biricik Marksist K.Marx’ın "kendisidir". Sonraki süreçlere "kitlenin" algı biçimleri de eklenince kurgulayıcılarının dahi inanamayacağı sonuçlar ortaya çıkmıştır.

Sonuçta "şey-selleştirmeyi"  (iyi-niyetlerle de olsa) başlatan, bu üst-söylem "alışkanlığıdır".

Şeyleştirmeler ve bunların “fark edilmesi” ışığında, genel, toplumsal hayatta, insanlığın yaşadığı sorunların çözümü için, aşağıdaki “bildirgelerin” karşılıklı olarak ifade edilmesi, sanırım “oldukça” işlevsel olacaktır.

1- Söylediğimiz ve söyleyebileceğimiz her-şey, tümel anlamda "tamamen özneldir” Yani insan denilen kaynaklıdır (Bu tutumun önündeki en büyük engel "ilahi-denilen" dinlerdir. Çünkü bu üst-söylemler, "mutlağa dayandığını” ve işte bu nedenle de "mutlak" olduğu iddiasını taşıyorlar. Her ne kadar tarihsel süreç içinde "göreliliğe" doğru çekilmek zorunda kalmış, yumuşamış ise de, buna rağmen özellikle "kitleler-nezdinde" kemikleşmiş yapılarını korumaktadırlar.).
Bu tümel öznelliği kabul etmek, insanları "yumuşatacaktır" ve o kendi değerleri-düşünceleri yaşam tarzları karşısındaki "ciddiyetlerini-kıracaktır". Sonuçta "masallar-uydurduğumuz", genel kabul görünce bunun uğruna "ölümlere-gidiş, ölümlere götürüş" engellenecektir.

2- Bu tümel öznelliğin içinde bir de, ben denilen-in "bireysel" öznelliği vardır ve bu öznellik “herkesin evrensel” hakkıdır ve öyle olmalıdır.
İşte bu iki noktadaki "öznelliği/özneye dayalı-oluşu" kabul edip, bunu genel toplumsal hayata yaya-bildiğimiz oranda "iç-barış" da sağlanmış olur.

(“şeyleştirme süreçlerine dair, tamamlayıcı açıklamalar”)

1- Şeyleştirme tarihsel süreç içinde, söylenenlerin, “de forme” olması anlamına gelmiyor. Söyleme  “anlamlı”, “mutlak”, “doğru” yapıların “sokulmasıyla” birlikte, “ciddiyet”, sözün “sertleşmesi” ve dolayısıyla “de formasyon” başlamış oluyor. Sözü ve “söylemi” bu “hale” getirenlerse, son-uçta üst-kurgucu söylemlerdir.

2-Bazen de “şöyle” deniyor: “Asıl sorun şeyleştirme değil" şeyi- olduğu gibi anlatamamaktır, bu ortaya koyuş biçimi “temelinden bozuktur”. Şeyleştirme ile bizler "şey-yaratıyoruz" ve bu şeylerin içinde "şey-tan da" var tanrı da var, taş da var, AŞK DA var, umut da var, dünya da var, evren de var, evren dışı da var, içi de var (her ne kadar ne ve nerede olduklarını bilmesek de) sonsuzluk da”, var oğlu-VAR İŞTE. İnsanlık denilen, "yaratma" ishaline yakalanmış durumda, ha bire yaratık yumurtluyor orta yere, bazen tanımsız diyor, sonra tanımlıyor (Biyolojimizi de psişemizi de kimyamızı da yaratıyoruz, dil-denilenle). Bu kadarı da fazla denilmesin (ki evet bence fazla). Ama bunlar böyle, biz, uydurup duran "var-lıklarız" (buna kendi varlığımızı uydurmamız da dâhil).

3- İnsanoğlu, diliyle “şeyleri” yaratır derken, bu “anlatım” biçiminden, şeylerin “olmadığı”, yok olduğu iddiasının ortaya konulduğu sanılmasın. Şeyleştirilenler yoktur gibi bir iddiaya sahip değil-im. Yukarıdaki yazılar taranırsa böylesi bir ön-kabulün olmadığı görülecektir. Şeyler vardır demekle "şeyler-yoktur" demek arasında ben-im açımdan "niteliksel" bir farklılık yok.

Sözlerin öz-eti şu:

İnsan ve insanlık denileni dil-şeyleştirdi ve ortalığa saldı. Hayır, ben zaten varım ve kültür beni yanlış-şeyleştirmiş olabilir şeklinde bir itiraza karşı deniliyor ki, "şeyleştirmenin" kendisi yanlış ve buradan "doğru" çıkmaz-çıkamaz (G-erekçeleri çok uzun bunun). İnsan denilene, bazıları “Allah’ın kulu” diyor, bazıları, “bitki oğlu hayvan oğlu insansın diyor”. İdealistler ve materyalistler “ortaklaşa” olarak, insan vardır, a-kıllıdır, iyidir-kötüdür v.b. türden içerikler yüklüyorlar.

İşte tam da bu noktada ben-denilen, “insan denilen” için; “o bir hiçtir” diyor. Başka da bir şey denmiyor. İşte susmak noktası burası. Vardır denmiyor-yoktur denmiyor, bir illüzyondur veya hallüsinasyonel bir tür matrixtir falan filan denmiyor.

“Hiçlik bu noktada, bir yok-sayış değil”, içerikleri sıfırlayış-sadece. Ontolojik veya epistemik anlamda olumsuzlama değil. Sadece… “hiç” DİYEMEMEYİ-DEMEYE ÇALIŞAN BİR "SUSUŞ" BİLDİRGESİ...

Dil denilenin, “hiçe” gitmesi onun “temsil” sorununun bir sonucudur. Dilde ifadesini bulmayan/bulamayan bir obje-şey veya “tamamen” belirsizdir. Zaten insanlığın geçmişine ve şimdisine bakıldığında, bunun “hep böyle” olduğu çok “net olarak” görülmektedir. Yani dilin “belirsizliği” oldukça “nettir”. Dil denilen bu güne değin hangi “dediğini” gün ışığına çıkarıp, “belirgin hale” getirebilmiştir? Tanrıyı mı, aşkı mı, adaleti mi, sonsuzluğu mu, hangisini?

Şunu demeye çalışıyorum. Dil denilen "belirgin-hale" getirmiyor, tam tersine (eğer "ciddiliğiyle" kullanılıyorsa) üstünü örtüp "yanılsamaları" tüm zamanlara y-ayarak, belirsizliği “daha da” belirgin kılıyor (Ben -denilen- her şey-belirsizdir aslında demeye çalışmıyor, bu çıkarılmasın buradan.).

Şu sorular sanırım bu konuyla ilgili olarak, zihin-açıcı nitelikte “olabilir”:

1- Bana dil-ötesi dışı bir obje söyleyebilir misiniz? Hayır. Söylediğiniz anda zaten, söylemiş olduğunuz, yaptığınızı yadsır.

2- Peki dil denilen, (gösteren-gösterilen açısından bakıldığında) objelerini anlatabiliyor mu? Bu soruya verilebilecek çeşitli cevaplar var. Evet diyenler, naif realistler ve “dogmatik” epistemik anlayışı savunanlar ki bu cevabın geçerliliği yok, tüm bir tarih bu cevabın doğru olmadığını anlatıyor zaten. “Şimdilik anlatamıyor, ama bu hiç anlatmayacağı anlamına gelmiyor, insanlığın araçları ve kendisi geliştikçe "şeyler" anlatılabilir hale gelecek”, diyenler de var. Hayır…! Böylesi bir umut da yok ve insanlık bu "yazgıyı" fark-edip bununla barışmak durumunda. Bu noktada umutlu olanlar, dilin "tuzaklarından" sıyrılamamış olanlardır. Dil hala eski-alışılagelmiş-modernist yapısıyla kullanılıyor ve işte bu nedenle de “kullananı kullanıyor”. Bazı "şeyleri" dile öteleyerek-önceleyerek-dışsallaştırarak ve onlara dayanarak “dile ulaşıyorsunuz”.

Bir sorun da şu. modernistler genellikle dile şu şekilde bir yükleme yaparak konuşmaya başlıyorlar; “dili kullanarak…” ki bu ben-ce olanaksızdır. Her ne şekilde olursa olsun “dili” kullanamazsınız, her zaman kullanan “odur”. Onun olduğu yerde (ne ve nasıl olduğu önemli değil bu noktada) onun dışındaki her şey (dışında olması olanaksızdır ama o "dışında" diyerek dışına almaya çalışır)- onun “ürünüdür”, onun biçim ve içerik verdiğidir.

SUSMAK derken kastım da "başından" beri şuydu: “Masal anlatıldığını” bilerek konuşmak. Söylenmiş ve söylene-bilecek olan her şeyin "uydurma" olduğunu bilerek konuşmak.

Modernist “okumalar” bu yazılamaların biçim ve içeriğinde şöylesi “tutarsızlıkları” ortaya koymaya çalışacaklardır:

Tüm bunlar “saçmalıktan” başka bir şey değil. Bunlar da dâhil olmak üzere yazdığın her şey, biçim ve içeriğiyle “senden sonra ortaya çıkmıyor mu?

Oysa bu durum, bunun böyle olmasından değil de dilin “bunu” böyle kurgulamasından kaynaklanıyor. Bu yazılanlar ve tüm yazılanlar “sanki” bunların bir “özneden” çıkmış olduğu "izlenimini-sanısını-fikrini" ne derseniz deyin işte J oluşturuyor. Sen delirdin mi “denilmesin”, sen yazmıyor musun bunları, işte “denilmesin”, senden çıkmıyor mu bunlar be adam v.s v.s…

Modernist “okuma biçimlerinin” sonucu olan bu “deme-biçimleri”, özne denilenin “gözlem-hatasının” bir sonucu. Dil-denileni "gündeliği-anlamıyla" alırsak bunlar "böyle de", ama burada tartışılmaya ve “çözümlenmeye” çalışılan sorun, “gündeliğin” çok ötesinde, dilin temsil ve “sınır-sorunları”.

Oysa....! İşte bu noktadan sonra yazılacak her şeyin, açmazı yaşayacağını ve “paradoksal” denilen durumları beraberinde getirecektir.

Kend-im denileni dilin-ötesine dışına koymuyorum, Bu modernitenin “okuma-biçiminden” kaynaklı. Konuşmuyorum, susuyorum derken kuşkusuz "susulmayıp" konuşulmaya devam ediliyor.

Susuyorum “derken” dil-içinde olunduğunun farkındalığı var. Kısaca hangi türden konuşursak konuşalım o noktada "konuşan-DİLDİR" özne değil. Bu noktada “zorlanılması oldukça doğal, çünkü burası “dili tersine çevirme”, onu “tersinden okuma” noktası. Dil, kendi ezberini dayattığı için ve o "ezber" üzerinden konuştuğumuz için ve bu durum da bir alışkanlığa dönüştüğü için, tersinden okuma noktasında zorlanıyorsun.

Kâinat denilen alanda "sadece" biz konuşuyoruz (Hayvanlar da "kendince" konuşur diyen de biziz. Onları "konuşturan da" biziz =eşittir dilimiz yani. Buradaki “biz” gerçeklik veya özne olarak “biz-i” kastetmiyor.). Bir gün diyelim ki dünya dışı bir "varlıkla" karşılaştık ve bir şekilde "iletişim" kurup anlaştık. Aynı sorunlar devam edecektir. İletişim kurabildiysek o "bizim-gibi" olmuştur veya biz de onun gibi ve o noktadaki dil (hangi biçim ve içerikte olursa olsun) engelimiz olacaktır. “Sorunun-kendisi” olacaktır. Kısaca dil-tuzağının dışına "nihai" olarak çıkmak olanaksız, o olduğu sürece sadece “o” vardır ve onun dışında hiç-bir şey yoktur. Zaten olup olmadığını da "S-ÖYLEYEN" o değil midir??!!

Kısaca “demek” gerekirse, İnsan-oğlu denilenin söylediği ve söyleyebileceği hiç-bir-şey ve hiç-bir-zaman “evrensel, kesin, mutlak” “düzlemde”, niteliklerde değildir ve olamayacaktır. İşte tam da bu noktada o ünlü "septik" önermeye ulaşmış ve uzlaşmış oluyoruz.

"İNSAN HER-ŞEYİN ÖLÇÜSÜDÜR; VAR OLANLARIN VAR-OLDUKLARININ DA VAR-OLMAYANLARIN VAR-OLMADIKLARININ DA!"

Bu noktadan sonra da işler karışıyor ve dil denilen “çatallaşmaya-başlıyor”. Her-şeyin ölçütü olduğu söylenen insan denilenin "kendisi-kendiliğindenliği" A PRİORİ (bağımsız- dolayımsız- kendiliğinden- kendinden "münhasır") bir "referans" noktası mıdır? Öyle ise, bu durumu neye "dayandırarak-olumlayacağız".

Her-şeyin ölçütü insandır "söylemi" tüm olası "nesnellikleri" (kendinden-kendiliğinden olanı) "olanaksız" hale getiriyor. Her-şeyiyle ve her-zaman "öznelliğine" mahkûm olan insanın, kendisinden ve kendiliğinden nasıl söz-edebileceğiz? Bu "hakkı" hangi dayanaklardan ala-bileceğiz?

İşte bu nedenlerle "insan her-şeyin ölçüsüdür" yargısı kendisini paradoksal durumların içine getirip bırakmaktadır.

Bu yargı her-ne kadar insan denileni % 100 bir öznelliğe götürse de, insanı "yükleminin"-öznesi yaptığı, “dışarıda" tuttuğu için kendi-kendisiyle tutarsızlaşıyor. San-ki insan denilen-in kendisi bu "durumun" dışındaymış gibi bir “anlama açık kapı” bırakıyor.
Ben denilenin demeye/dememeye (“üstünü-çizerek yazma girişimi bu aynı zamanda”) çalıştığı işte bu noktada devreye giriyor;

Yukarıda işaret edilen "septik" önermenin öznesi "konumunda" olan insan denileni “oradan alıp” yerine “dil denileni” o-ara-ya-koya-bilirsek, sorun çözülmüş olur. O "özne orada olmayı hak etmiyor”. Bu konu başlığında "anlatmaya/anlatamamaya çalıştığım bu. KISACA;

"DİL-DENİLEN HER-ŞEYİN ÖLÇÜTÜDÜR; VAR-OLANLARIN VAR-OLDUKLARININ DA VAR-OLMAYANLARIN VAR-OLMADIKLARININ DA!!!"

DİL-MANTIK İLİŞKİSİ

X özdeştir Y şeklinde bir "bildirim" içeren tümce yanlıştır. Çünkü her bir tekil (induval) sadece ve sadece "kendisine" özdeştir.

Peki, "bu" niye böyle (mantığın "yasaları" varlıktan mı çıkar yoksa anlağın kendisinden mi; eş deyişle a priori midir yoksa a posterıorı midir? Şeklindeki, teknik tartışmaları bir yana bırakırsak)?

Şeyler, böyle olduğu için mi biz onları o "biçimde" konumlandırıyoruz, yoksa tersi midir şeklindeki tartışma “sorunu” yanlış konumlandırmaktan kaynaklanıyor. İşte bu nedenle de tarihsel süreç içinde "çözüme" kavuşma olanağı bulamıyor.

Kantçı açıdan bakıldığında biz, dış ve iç dünyamızı iki temel "görü aracılığıyla" algılıyoruz. Uzam ve zaman… Bu iki görü bize iki ayrı(dediğim anda zaten “şeylerin bir-birleriyle özdeşliğini” de reddetmiş oluyorum. Çünkü uzamda onları zaten ayırmış oluyorum [onlar ayrı oldukları için değil ama].) şeyin aynı anda (zaman) ve aynı yerde (uzam) bulunamayacağını bildiriyor.

Peki, bu "bildirim" neyden kaynaklanıyor? Gerçekten de insan "anlağında" a priori olarak buluna-bilen "izlekler" var mı? Bu soruya vardır demeniz de yoktur demeniz de sorunu çözmüyor, tam tersine yeni sorunlara yol açıyor.

Mantıkça ortaya konan bu “özdeşlik” (ve bu ilkenin açılımı olan "çelişmezlik" ve "3 halin olanaksızlığı” ilkeleri) ilkesinin kaynağı ne varlıktır ne de anlaktır.

Dilden ve dilin "konuş-landırılmasından" kaynaklanmaktadır. Eş deyişle onun bu güne değin gelen “modern-i-tel” paradigmasının bir sonucudur.

Şeyleri bir-birine özdeş olabilir şeklinde "konuşlandırarak" konuşsaydık, bu durumda dilin işaret ederek “gösterme işlevi” ortadan kalkardı.

Örneğin şu tip konuşmalar başlardı; şurada gördüğüm masa aynı yerde ve zamanda aşktır da ve aynı zamanda insandır da v.b. v.b. Böylesi bir dil ya lirik "şiirsel" kaygılarla kurulur ya da “şizoidcedir”... Bu durumda şiir "şizoid" bir yapıya sahiptir,” jAZ” gibi... Veya jaz şiirin-şiiridir.

Tam da bu noktada, toplu-toplumsal boyutuyla gündelik hayatı şiire veya şizoid “yapıya” yatkın kılmadığınız sürece bu tip konuşmalar iletişimi değil “iletişimsizliği” getirecektir.

Kısaca “mantıksal olan denilenin” kökeninde "yaşamsal-pragmatik" kaygılar vardır...

DİLBİLİMSEL FELSEFE VE DİL FELSEFESİ AYRIMI ÜZERİNE

Dil denileni,”modernist biçim ve içerikte” kullanıyor olmak tüm "sorunlara" davetiye çıkarıyor. Dil insan yaratısıdır, peki insanın "yaratıcısı" nedir? İnsan nereden çıkmaktadır? V.b. v.b. Bakınız tüm insanlık-tarihi… Dil denilen asla “dışına çıkarılamadığı halde”, ısrar ve inatla insan denilen onu “dışına yönelik” kullanıyor. Oysa dil "tamamen “totolojik” yapıdadır.

     "Fiziksel-bağlamdaki" önermelerin "gerçekliği/mutlaklığı" yıkıldıktan, dolayısıyla "mutlak-doğrulayıcı" referanslar kaybolduktan sonra, meta-fizik önermelerin "esamisinin-okunması" olanaksız hale geliyor. Mantıkçı pozitivizm,”deneylenebilirlik” ölçütüne göre çok "güçlü" bir şekilde meta-fiziği kendi paradigmasında "bozuma" uğrattı ve daha sonra kendisi de "bozuma" uğradı.

     Dilbilimsel felsefenin en önemli işlevi "öncelikle" kavramlarını tanımla, ondan sonra “konuş demesi”, ki bu nokta her düzlemdeki karşılıklı konuşanlar açısından “ÇOK” önemlidir.

Kısacası; "dil-bilimsel felsefe", analitik bir duruşla, dilin "titizlikle" ayıklanması sonucunda “tüm felsefi sorunların” çözüme kavuşturulacağına inanıyordu. Belli açılardan bakıldığında, bu ayıklama/temizleme oldukça işlevsel olabilmektedir. Örneğin bu toplumdaki siyasal tartışmalar, dil-bilimsel açıdan bir "temizleme" hareketine tabi tutulsa, ”temize çekmeler sonrasında” geriye kalan, sözcelerin, üç-beşi geçmeyeceği aşikârdır ve bunun dışında sürekli “havanda su dövülmeye” çalışıldığı, ortaya çıkacaktır. Herhangi bir konuda, söyleşen/tartışan kişiler, bu sürece girişmeden önce "teknik-anlamda" kavramlarını "çözümlemeye" çalışsalar, sonrasında gelecek olan, sözce “ishalinden de” arınacaklar. İnsanlar, _kendi-sandıkları_ dile hâkim olamayınca, söz-uzadıkça uzuyor.
Dilbilimsel felsefenin “dil temizliği” hareketi, Freud'un s-avunu mekanizmalarına benziyor. Sorunu "kökeninde çözmek” yerine geçici-susbanse önlemlerle, yıkım engellenmeye çalışılıyor.
Tarihsel süreç içinde dilde ortaya çıkan anlamsal kirlenmenin “ötesinde” dil-denilenin “kendisi bir kirlenme” biçimidir. Bunu "fark-etmeden" dili kullanmak, “arınılması olanaksız” kirlenmeleri beraberinde getiriyor. İşte bu nedenle, “dil-ayıklaması” nihai olarak “sorunu çözmüyor”. Sorun, sözcelerin giderek, anlam-genişlemesi/daralması çoğalması gibi nedenlerle ortaya çıkan “anlam bulanıklıkları” değil, sorun “anlamın kendisidir ve her anlam bir  "L E K E D İ R". Dilbilimciler bunun ayrımına varamamışlardır.
Kavram-kargaşası, dilsel kirlenme gibi, teknik sorunlardan kurtulmak, “asıl sorunu” ortadan kaldırmıyor.

DİLİN ORTAYA ÇIKARDIĞI YANILSAMALAR

“Her şeyin ölçüsü dildir, var olanların var olduklarının da var olmayanların var olmadıklarının da"
“Dil varlığın evidir" “Her şey metin içidir”

Yukarıda ilkelerin ortaya koymaya çalıştığı  "genel-çerçeveden hareketle" dilde “sözü-edilen” her şeyin yine “dil-ürünü olduğu kanaatini taşıyorum... Dil-dışında ve öncesinde "bir şeylerin" varlığını (tanrı, nesnel gerçeklik, özne- insan v.b.) "DAYANAK" olarak almak, amansız açmazları da beraberinde getiriyor.

Bu durumda insanoğlu denilen dilince yaratmış olduğu,"tanrıları" aramaya başlıyor, sonuç olarak da ya bulup "yanılsamayı" yaşıyor ya da bulamayıp canını yakıyor...

Bunun "b-öyleliğini" kabullenmek, işimizi kolaylaştıracaktır. Bunun b-öyleliğine tüm bir insanlık tarihi tanıktır ve tanık olmaya da devam edecektir. Tümel anlamda, tüm bir insanlık "türü" olarak kâinatın içindeki-yapa-yalnızlık durumumuzu kabullenmeliyiz... İnsan dışında "başkaca" bir varlığa "açıla-bilme", iletişim kurma olanağına ve olasılığına sahip değiliz..

En genel anlamıyla "dil" denilen, biricik olanağımız, “dile yakalandık bir kere” diyor, Nietzsche. Bu anlamda da, dili "yerli-yerine" oturtmak gerekiyor. Bu yapılmadan kendi ve "diğeri" alanlarına geçmek olanaksız, çünkü kendimize de diğeri alanına da, dille geçiş yapmaya çalışıyoruz... "Doğrudanlık" denilen sadece dilde var... Dilin iddialadığı bu durum “olsaydı zaten” kendisine de gerek kalmazdı, ya en azından bu denli "tartışılır" hale gelmezdi...

“Kendin ol” şeklindeki "bireyci-liberalist" söylemle “Nietzsche’deki” "kendin ol" söylemini bir-birinden ayırmak gerekir. Nietzsche, kendin ol derken tüm “artçıl-putları” kır-dök-yık “kendi değerlerini” yarat derken, bu aynı zamanda "kendi-dilini bul" anlamına da geliyor. Yurdum insanlarının içinde aykırı-radikal-“devrimci” olduğunu sananlar, aslında sadece "tepkiselliklerinde" devrimciler, “iç-lerinde”, düşünsel-denilen içeriklerinde ise sadece iyi-sayılacak “liberal-düzlemdeler”. .En iyimser haliyle yazdım, yurdum insanları içinde, ben bir “Marksist’im” dediği halde aynı zamanda, aile-evlilik ve tek-eşlilik gibi durumları "namus düzleminde" tartışmaya çalışan birçok, “hilkat-garibesiyle” karşılaştım.

Örneğin,uzun süre bilim dili "nesnel-gerçeklikle" örtüştürülerek kullanıldı ve bire-bir nesnel gerçekliğin "olduğu-gibi-olan" bilgisini verebildiği zannedildi, oysa onun da özne ve bana göre (kendisi) kaynaklı olduğu anlaşıldı..

Modernite dil-dışı ve öncesi "dayanakların" olduğunu ve dilin de bu dayandıkları (her ne ise o) ortaya koymada bir araç olduğunu söylüyor. Yani ona göre evren-insan ve hayat dilin dışında ve dile öncelenmiş durumda.

Bu noktada post-yapısalcı yaklaşım ise, özne de dâhil olmak üzere, her şey dil kaynaklıdır şeklindeki yaklaşımı gündeme getiriyor. Bunu şöylesi bir somut örnekle açıklamaya çalışayım:

Dünya denilen alan, -bana göre- var-olduğu için biz ona var demiyoruz, biz ona "var" demekle onu "var-kılmış" olduk... Hani Anka-kuşunun gerçekliği yoktur o sadece "sözel" bir neliktir diyoruz ya, bunun gibi "gerçekliği-olanlar" dediklerimiz de sözel neliklerdir…

(Aşağıdaki alıntılarda, “post-yapısalcı” anlayışın dile yaklaşımına dair örnekler sunulmuştur.)

"Öyleyse doğru nedir? Sürekli eğretilemeler, düz değişmeceler, insan biçimler ordusu, doğru doğruların yanılsama olduğunu unutanların yanılsamasıdır..., dikkatleri dağıtan bozuk paralar gibi. Şimdi artık onlar "bozuk para" dahi değil, sadece metal onlar..." (Nietzsche) (S-57) [1]

"... Anlam, daima hakkında karar verilemez olandır. Dolayısıyla dili, bir sayfa üzerindeki, bir gösterenler zinciri tasarısı içinde görürsek eğer, anlam o zaman hakkında "karar-verilebilir olur". (S-67) [1] ....Dolayısıyla da, "doğruluk", "gerçeklik" "bilgi" ve "kesinlik" gibi, kimi sözcükler yeniden hortlarlar. Dili daha çok "yaptığımız" bir-şey ....   görmeliyiz." (Terry Eagleton) (S-40) [1]

Onun düşüncesini anlamak için İngilizce’ye "bozuma sokmak" (under erasune) diye çevrilen "sous rature" terimini çözümlemek gerekiyor. Herhangi bir terime "sous rature" demek, önce bir söz-cük yazmak, sonra onun üzerini karalamak ve baskıya karalanmış haliyle vermek. Buradaki düşünce de şudur: Sözcük eksik ve yetersiz olduğundan karalanması gerekiyor. Ama aynı zamanda da o karalanmış sözcüğün "okunabilir" olması gerekiyor. Çünkü SÖZCÜK TEK BAŞINA YETERSİZ ANCAK ONSUZ DA YAPAMAYACAĞIMIZ İÇİN GEREKLİDİR DE… Örneğin Derrida,"varlık" sözcüğünü yapı-bozumcu anlayışı doğrultusunda VARLIK (sözün altındaki çizgiyi üstünde olarak okumaya çalışınız “lütfen” [2])biçiminde yazar... Tüm bu "çözümlemelerinin kökenini de Heidegger de bulmuştur.

"....... Göstergeler yokluğu gösterir. Dolayısıyla bir anlamları yoktur. Anlam sürekli olarak bir "gösterenler" zinciri boyunca devinir ve asla onun "kesin-yerleminden (location) emin olamayız. Çünkü anlam asla tek bir göstergeye bağlanamaz. Anlam hiç-bir zaman kendisine "özdeş" değildir. Çünkü gösterge asla bir-birinin aynı olmayan "ap-ayrı" bağlamlarda geçer. Anlam bağlamdan bağlama geçtikçe aynı kalmaz. Çünkü gösterilen (anlatı) dolaşımına sunulduğunda, çeşitli gösteren zincirlerince sürekli anlam bozumuna uğratılacaktır. Bunun anlamı şudur. Dil Levi-Strauss gibi kimi yapısalcıların sandığından çok daha oynaktır. Dilin hiç-bir öğesi "SALTIK" biçimde tanımlanamaz. Dilde her şey-her şeye dalabilir, onun izini sürebilir." (S-42) [1]

[1] MADEN SARUP; POST-YAPISALCILIK/POSTMODERNİZM; Birinci basım-Nisan 2005; Ark Yayınevi.

[2] Yazana aittir.